Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 74]

De ontstelde
door Aldert Jongedorper.

Leeggestorven van licht
is mijn kamer en mijn gezicht
van verlangst en mijn hart
- dat gezwicht
in het licht,
een gericht wordt -
is zwart.

In de groeiende stilt'
zit ik eenzaam en wild
slaat het bloed door de schachten;
ik keer nu
als gisteren
en ga als vandaag
morgen Uw gebod weer verachten!

Zoo ben ik, zoo blijf ik.
Gij weet dit, zoo sterf ik
een prooi van mijn roekeloos zwerven....
O, God! - U te derven
in dit langzame sterven -
hoor!.. van mijn ziel de rink'lende scherven!