Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 73]

Het meisje
door G. Kamphuis.

De nacht werd eenzamer achter de ramen.
Ze zat bij 't stervend vuur; een duistre wind
Kreunde door de struiken, als schreid' een kind,
En ergens riepen stemmen vreemde namen.

Ze zag zichzelf weer, wandlend in een dag
Van zon en licht en dauw van groene wegen,
Waar roode bloesems donkren bloei ontstegen,
En dacht zijn stem te hooren en zijn lach -

Maar plotsling, toen haar droom al verder zwierf,
Ontwaakte ze, ontzet door 't van de wanden
Donkrende zwijgen - eenzaam woei de wind -

Zij was vermoeid en wist zich onbemind,
En voelde, hoe 't geluk in hare handen
Steeds doelloos bleef, verouderde, en stierf.