Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 55]

Strijdbare jeugd.
door Willem de Mérode.

I.

Den tyranieken wil van 't bloed
Volvoeren vaardig mond en oogen.
En koen, als ongekerstend, togen
Tot euveldaden hand en voet.

Lustige jeugd, rebelle moed,
Door niets versaagd en ongebogen,
Veel lijden moet ons hart gedogen
Eer het Gods werken lijdzaam doet.

Nog bleef het tweegevecht ontweken
Waar alle helden in bezweken.
Wie overwint Gods liefde en smart?

Hij is zeer mild, maar vastbesloten
En glimlachend, richt Hij de schoten
Op ons grootopen kinderhart.

[p. 56]

II.

't Valt licht den vijand te braveeren,
Die tartend tegenover staat,
Maar bitter is 't zijn heetste haat
Tegen het eigen hart te keeren:

't Liefste te schuwen en afweeren,
Het kostlijkst weigeren als kwaad,
Stil van gemoed en sterk van daad
Geduld en zelfverloochning leeren.

Open onze oogen voor de schande,
Heer, die ons hart U doet en deed.
Onder uw felle doodsvijanden
Was geen zoo laf, is geen zoo wreed,

De hand in Uw doorboorde handen,
Zweren wij weenend onzen eed.

[p. 57]

III.

Houd onze hand omklemmend vast,
En duld ons aarzelen en wikken,
De tranen en de schuwe snikken.
Gij weet dat liefde langzaam wast.

Wij voelen hoe Uw glimlach tast
Warm door den nevel onzer blikken.
En eer wij haar iets tegen schikken
Heeft Uwe liefde ons hart verrast.

't Gezuchte woord, 't beschaamd gestamel,
Heer, Gij begrijpt al wat zich schamel
Losmaakt uit zwakheid en verval.

Uw vrede wil ons overkomen.
Zóó vast zijn wij tot U genomen,
Dat ons geen schepsel scheiden zal.

[p. 58]

IV.

Wij zweren dat we Uw vendel zijn,
Geschaard om de gewijde vanen,
Wier purperen en blanke banen
Weerlichten in de zonneschijn.

En wij gedenken: rood is wijn,
Uw bloed, uw dood; blank zijn de tranen,
Blank stijgt de melk in alle graan, en
Blank wou Uw leven voor ons zijn.

Ons allen, zoo bevlekt, geschonden,
Mishandeld door melaatsche wonden,
Ontsmet Ge en wascht Gij heelend rein.

Nu, moet het leven gaan om leven
En dood om dood, wij willen 't geven.
Laat ons Uw stalen stoottroep zijn.