Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 324]

[Gedichten van G. Kamphuis]

Twee vrienden
door G. Kamphuis.

Het luide licht zweeg tot een schaduw grijs
En loom. De avond hief de donkre hulling
Van zijn mantel. En traag werd de vervulling
Der dingen stil, en 't zong een zachte wijs.

Wij gingen eenzaam langs het duistre water
En dachten ieder aan het leven om ons heen
En in ons hart; en elk wist zich alleen -
Toen hebben wij gesproken over nu en later.

Maar 't was vergeefs; het somberdreigend duister
Kon nimmer aan ons moede hart ontgaan -
Later, in een spiegel, zag elk 't ontdaan
Gelaat en hoorde zijn vervreemd gefluister.

[p. 325]

Le pauvre Lélian
door G. Kamphuis.

Hij was een vreemdeling, die op de reis
Over verlaten bergen en door wouden,
Waar giftig kruid en distelen tot spijs
Der smart zijn leven wondden en benauwden,
Zocht naar de zachtheid van een late rust -
O, slechts één nacht, vermoeid van 't eeuwig zwerven,
Te schuilen in een stil asyl - en lust
En leed vergeten - en dit duistre derven -

De nacht was donker, maar een stralend hopen
Ontbloeide hem, waar hij Gods liefd' ervoer;
Toen brak zijn hart ontroerd en weenend open:
‘O mon Dieu, vous m' avez blessé d' amour.’