Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 227]

[Gedichten van Martin Leopold]

Erkentenis
door Martin Leopold.

Het ruischen van uw zuivere gewaad
Heeft al mijn roode vreugden weggenomen,
Niets bleef mij dan een ijl en vruchtloos droomen
Aan de verlorenheid van uw gelaat.

Ik wist de zoetheid om uw lokkend hoofd,
En heb de rozerank van mijn verlangen
Over uw bloesem volle haar gehangen,
En al de weelden van uw mond geroofd.

Alléén de nacht heeft nog uw teederheid:
De wonderlijke droom der onbewogen
Naar bleeke verten luisterende oogen,
En uw stil denken aan de eeuwigheid.

En overal het ruischen van uw kleed,
Dat ééns mijn roode vreugde heeft gebroken,
En dat, nu óók in mijn ziel is ontloken
De eeuwigheid, ik wit en zuiver weet.

[p. 228]

Vermoeden
door Martin Leopold.

O bitterheid van heimelijk ontloken
Verlangen naar den bloei der purperrozen,
Wier donkre geuren dijn als grondelooze
Droomen, door droefenis inééngebroken;

En wier verschemerende bloesemgloeden,
Van leeds vreemdmatte glinstering doorblonken,
Zijn als de zachte avond, en, verzonken
In duisterheid, enkel dit zoet vermoeden:

Zóó zijn de purperrozen schoon en teeder.
Maar o de doornen, die de handen wonden
En het reeds rijpende geheim, geschonden,
Voeren naar zijne donkerheden weder....