Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 171]

Doodenode
door Martin Leopold.

Nacht - en ik droomende, want ik zag
in den spiegel des vijvers mijn oogen groot;
er ging door een schemer van wilgenrag
de ode van den dood.

Ik droomde mijn ziel als een boom, vol bloei
van wit en purperrood;
en door zijn bewogene ranken woei
de ode van den dood.

Er gleed door het glanzende meer van den nacht,
geruischloos een zilveren boot;
en de wind, in de zwellende zeilen, zong zacht
de ode van den dood.

Ik droomde mijn ziel als een zuiver kristal,
als een schitterend wit kleinood;
en daarover ruischte een bladerval
de ode van den dood. -

Ik ontweek dit lied, want het werd een wet,
die de kern van mijn droomen omsloot;
maar de echo van élken verloren tred
zong de ode van den dood. -

En toen ik mijn kamer binnenging,
waar schemering aan de wanden hing,
stond daar, voor het raam, als een wenkende bode,
de dood, en speelde zijn doodenode....