Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 140]

[Gedichten van N. Kluijver]

Thomas
door N. Kluijver.

De twijfel.¹⁾

Toen nam ik het en 'k wierp het in een hoek
en bitter in mijn hart was de gedachte:
wat heb 'k er aan, wat kan 'k er van verwachten,
't is maar een boek gelijk een ander boek.

Ik bid om licht, ik worstel en ik zoek
of 'k God mocht vinden, dat Hij mij de krachten
vernieuw', dat Hij mij 't leed verzachte,
en wat ik vind klinkt in mijn oor als vloek.

De eene vraag verdringt de andre weer:
hoe kan dit zijn? Hoe zou dat kunnen wezen?
Mijn twijfel groeit; ik vind geen steunpunt meer,

mijn voet glijdt uit; bij twijfel komt de vreeze,
die 't angstig hart benauwt en meer en meer
de wonden rijt in plaats van te genezen.

'k zie om mij heen een wereld, waar men strijdt,
waar ieder zich een lauwerkrans wil vlechten,
waar hij, die valt, liefst aan een ander wijt
't gevolg der zonden waar zijn hart aan hechtte.

En 't schijnt, helaas, dat waar men 't Woord belijdt,
men enkel schift de goeden en de slechten.
Leert God's gena, Zijn liefde' en heiligheid
dan anders niet dan kibbelen en vechten?

1) Herplaatst op verzoek van de auteur wegens foutieve volgorde.

[p. 141]

 

Dit maakt mij ziek. 'k walg van al 't gepraat.

 

'k Zoek Jezus hart, Ik moet mij kunnen laven

 

als aan de bronnen, waar de moede slaven

 

zich nederwerpen wen de dag vergaat.

Waar vind ik U? O, toon mij uwe wonden,
laat mij de handen leggen in uw zij,
laat m' U betasten, zie mij aan, maak mij
't gelooven licht. Wanneer 'k U heb gevonden

dan zal ik ook, van mijnen twijfel vrij,
gelooven kunnen zooals zij het konden
tot wie U eens de Vader heeft gezonden;
als 'k U aanschouw dan is mijn leed voorbij.

Kom hier, o, Thomas! Zie mijn hand, mijn voeten
en leg uw vingers in mijn zij, dan zult
gij zien en tasten en gelooven mòeten.

Kyrie eleison! Heer heb geduld
met mij. Gena, erbarming, ik doe boete
voor mijne schuld, mijn schuld, mijn grootste schuld.

[p. 142]

Petrus
door N. Kluijver.

De vrees.

Wanneer ik zie den stoet van martelaren,
de eindelooze rij van hen die voor
't geloof hun leven lieten, op wier spoor,
van bloed gedrenkt, wij met ontzetting staren,

dan kan een huivering mijn ziel doorvaren
alsof ik nog den luiden nagalm hoor
der rauwe kreten uit het lijdenskoor
van hen, die 's Heeren bloedgetuigen waren.

Dan beeft mijn hart, alsof het werd gevoerd
langs afgrondpaden, waar uit diepe spleten,
't gerochel klinkt van kelen, dichtgesnoerd

door 't helgedrocht dat, door zijn lust bezeten,
zijn leden baadt in bloed, met wellust roert
in 't lillend vleesch, dat 't heeft vaneen gereten.

Mijn ziel bezwijkt als 'k 't beulenheir zie naken
dat, moordbelust, zich in de handen wrijft,
met saamgeperste, wreede wellust kaken,
zich in 't genot van zijn begeerten stijft.

Het nadert! Zie! Hun haarge klauwen raken
haast aan den prooi, die 't jagend voor zich drijft,
die als verstard den bangen vlucht moet staken
en sidd'rend nu en roerloos liggen blijft.

[p. 143]

 

Mijn adem stokt. Ik wil mijn blikken wenden

 

van 't gruwel spel, van wreeden folter spot.

 

Ik wil niet zien, niet peilen die ellende.

 

 

 

Helaas! Ik moet; niets wendt van mij dit lot.

 

Mijn wil is weg. Mijn krachten zijn ten ende,

 

'k mis zelfs de macht te bidden tot mijn God.

Waarom, waartoe, o, waarom moet 'k aanschouwen
dien bangen strijd, totdat ik in mijn hart
de slagen voel, de folterende smart
der striemen van de scherpste geeseltouwen?

Dit is de hel, waarin de geest verward
en zinneloos, zich zelve tracht te bouwen
een tempel om daarin het lijden te aanschouwen
de jam'ren van zijn eigen raadloos hart.

O! 'k duld dit niet. Ik kan dit niet verdragen.
Ik smeek mijn beulen en ik buig den knie.
Ik ben niet beter Heer dan Petrus die

U loochende in de droefste van zijn dagen.
'k Zal U verloochenen, o, Heer en toch,....
al vloekte 'k U, dan, dan geloof ik nog.