Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 113]

Pinksteren
door Willem de Mérode.

I

Ze wisten niet, dat God kan bloeien
Uit mannen zoo verweerd en grauw,
En dat zijn Geest een vale vrouw
Gelijk een versche roos doet gloeien;

Dat stemmen, heesch van weer en wind
En schettrend op de vingers gillen,
Zóó teêr de harten kunnen stillen
En koestren als een moeder 't kind.

Dan, in een mengelmoes van dwaze
Vermoedens, slingerde een de fraze:
‘Ze baaz'len wijl ze dronken zijn’.

Maar Petrus sprak, en met vervaren
Gevoelden vélen dat zij waren
Zelf vol van dezen heilgen wijn.

II

Wij smeeken: met Uw Geestes gloed
Verteer ons als een offerande.
O, dit is onze diepe schande:
Dat wij zoo koud zijn van gemoed.

Als een versiersel op ons hoofd
Willen we uw stille vlam wel dulden,
O God, vergeef ons onze schulden,
Dit: dat ons hart is uitgedoofd.

[p. 114]

 

Neem weg, het vooze pronkend woord,

 

Dat U niet kent, ons niet behoort,

 

Geleend geluk, geborgde schande,

 

 

 

En hoor de oprechte rauwe kreet,

 

Die scheuren in Uw hemel reet:

 

Verteer ons als een offerande.

III

Wij denken niet meer om een lied,
En kunnen nauw'lijks kracht verzaam'len
Om wat te momp'len of te staam'len
Wij hadden, Heer, te veel verdriet.

Wij zijn als het verregend riet,
Het kan wel knapperen en knett'ren,
Maar nooit zal er een vlam uit spett'ren,
Die als een tong ten hemel schiet.

Maar wilt Ge ons als gepunte rieten
Met volle vaart uw boog ontschieten,
Wij suizen zingend door de lucht,

Om trillend in het doel te steken:
't Hart dat Uw kracht doet openbreken;
Want Gij treft zeker en geducht.