Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 88]

[Gedichten van Willem Brandt]

Terzinen
door Willem Brandt.

Heer, Gij zijt ook in de bosschen
En Gij zijt ook in de velden
En Gij zijt ook in het duister.

Heer, Gij zijt van grooten luister:
Die U niet hier vergezelden
Hebt Gij toch willen verlossen.

Heer, Gij zijt ook in de sterren,
En Gij zijt met ons te-gader;
Gij zijt ook in onze woning.

Heer, Gij zijt dichtbij en verre:
Gij zijt onze goede Vader
En de allergrootste Koning.

[p. 89]

Mailboot
door Willem Brandt.

Toen de zon,
een vuurroode lampion,
verdronk in de zee
en de laatste vlammen
verwaaiden
over de rimpeling der golven
zagen wij nog éénmaal
Afrika.

De sombere muur, rotsen.
Verdoemd, onvruchtbaar land.

Wit van een zeil
zweefde om de kaap.
Een eenzame ziel zocht rusteloos naar Iets
en bleef zwerven tot haar raggen vleugel
schroeide in een felle vlam;
toen stierf het licht.

In den vuurtoren glimlachte God.

Later staat koel de maan
aan het zwartblauw van den hemel.
En de gramafoon zingt Hawaïan-muziek
voor droefgeestige witte figuren op het promenade-dek.

[p. 90]

II. Bootsman.

 

Bootsman, je borst is ruim en in je oogen

 

bliksemt het staal van jouw oceaan.

 

En je lach is open als God's gansche zee.

 

Je handen zijn groot en hard

 

want ze hebben trossen gesjord

 

en ze vochten met de golven bij stormweer.

 

 

 

Bootsman, God is jou wel-gezind.

 

Daarom plaatste Hij je op een hulk,

 

om je kracht te meten met Zijn Eigen schepping

 

en daarin vreugde te vinden.

 

 

 

God heeft jou groot en sterk gemaakt,

 

bruin en pezig.

 

 

 

Als je klare oogen zijn dof geworden

 

neemt Hij je ziel, een schelp zoo wit.

 

En de zee wiegt je lichaam....

[p. 91]

III. Nog niet.

 

En vaart daar de maan

 

als een gouden schip

 

aan den deinenden einder.

 

 

 

En lichtte een ster

 

als een vuurtoren ver.

 

 

 

O, zingende zee!

 

 

 

Wij gingen er langs.

 

Nog niet, nog niet

 

mocht onze ziel met het

 

droomschip mee....

Een dunne gebogen curve,
zoo schrijven de palmen
aan den hemel.
En ten ende wuiven de breede
bladeren
naar de groene aarde.

Het albasten hôtel
is in een maagdelijken slaap gezongen
door de zee
die ver weg gaat.

En sirihpruimend wijst
een grijze wijsgeer
voor weinig geld den weg
naar den tempel.

Medan, Nov. 1927.