Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 25]

Dood haas
door Jan H. de Groot.

Toen knalde in het veld een schot. Het haas sloeg in z'n vluchten
over de bol en tuimelde in de dood.
En Smits de Jager stak z'n hand omhoog. Hij schoot er een. Geruchten
van z'n passen op de kluiten kwamen nâ. Hij stapte langs de sloot
en nam het haas. Omhoog hield hij het bij de loopers. Toen langzaam terug
door 't veld kwam Smits de Jager; 't geweer stak op z'n rug.

Hij kwam, een kleine lach school in z'n oogen.
In één der loopers, achter de pees sneed hij een sleuf, en trok de andre er door.
Aan deze lus hing hij het haas aan 't hek. Zwijgend gebogen
over dit werk stond Smits de Jager. De wind stak op, de zon ging voor
wat wolken op de vlucht. Hij laadde z'n geweer.
De hemel weende, de regen jachtte neer.

Ik waakte bij het haas, en peinsde. Z'n spiegels stonden
strak; z'n bol, slap aan de nek, wiegde in de wind,
Hij zweette uit z'n neus. Tientallen wonden
van hagelkorrels plekten in z'n lepels. De droppen vielen in 't
gras. Dood was het haas, nu dood. Ik was omgeven
van 't verbijsterend contrast tusschen de dood en 't leven.

Leven - dood. De tijd is onverschillig voortgesneld.
Onder de stille hemel klonk nog een schot in 't veld.