Opwaartsche Wegen. Jaargang 5

[p. 220]

De trein
door W. Hessel.

Eerst is 't een heerlijk naar de verte uitrijden,

'n groot dóórtrekken onder de zon -

Rondom vercirkelt 't liefdegroen der weiden,

de levende vreugde tusschen elk station.

De wijdte veegt de steden en de dorpen

achter haar heldre horizonnen weg -

Hier is het leven, eenzaam, uitgeworpen,

in elke wei, in elke glinsterende heg:

Hier heeft elk mensch zijn bete en dronk van zon

die dagelijks in tintelende bekers wacht -

De dagen zijn een spelend carillon,

de droom van een jong hart is elke nacht.

En àl maar stampt de trein: het wordt één droom

gedragen op één monotoon gerucht,

wijdte - en zon - zoo nu en dan 'n boom

die zwarte armen uitrekt in de lucht.

Totdat tegen het glas de duistre vlagen

van de avond waaien, en 'n roode gloed

wordt aangestoken - waar ik met gestagen

rhythmus voorbijvaar, maar nu wordt voorgoed

de reis 'n vreemd gebeuren: aan 't Westen

straalt bloed en lange schaduwen vallen

over de vlakte - een heide - en ten leste

zinkt onder de verlaten purperen wallen

[p. 221]

 

al het verzaamde bloed weg: ronde schaal,

 

vóór zijn verscheiden in zóó'n rust geheven,

 

dat mij het wezen aanstaart van het graal,

 

het stralend bloed in puur kristal gedreven.

 

 

 

En in mij kropt al het verzwegen lijden,

 

en vangt een roepen om verlossing aan -

 

Rondom mij, aan den vagen rand der heide

 

zie ik in droom gebukte bosschen staan:

 

 

 

De nacht begint laag over 't land te drijven,

 

het graal brak, en een laatste druppel hangt

 

bloedrood te fonklen - dit zijn de verblijven

 

van weemoed, die den zachten blik verlangt

 

 

 

van oogen die vergeven: zie hoe sterren

 

al zachtjes kijken aan de moede lucht -

 

maar méérder troost dan die ongrijpbaar-verre

 

schenkt nu de glans van 'n dichtbij gehucht.