Opwaartsche Wegen. Jaargang 5

[p. 62]

Het lam
door Hélène Swarth.

Ik zie die ziel gelijk 't verdoolde lam,
Dat mild de Herder in zijn armen nam
En met zijn mantel dekte zorgzaam toe,
't Verkleumde lam, voor klacht alrêe te moe.

De hei lag dor, de wind blies ruw en koud
En boos en donker dreigde 't sparrenwoud.
Geen maan, geen ster, de donder gromde, er was
Geen teugje water en geen mondvol gras,
Geen luwe stal, waar 't kalm en veilig sliep.
En 't volgde een poos wie langs de heide liep
En lokte 't lam met zoete liefdestem,
Wijl in dien vreemde 't zag een zweem van Hem,
Al verder weg, tot hij 't alleen weer liet
En 't lam begreep: hij wás de Herder niet.
Kil ruischte regen en de nacht was lang
En 't vragend klagen werd zoo droef, zoo bang -
Tot Hij, die 't vrij liet, maar 't wel had vermist,
Het lam ging halen waar hij 't eenzaam wist,
Wijl 't ver verstervend zuchtezacht geblaat
Hem drong in 't hart, een roos, die opengaat
Voor smart, wijl Hij ons aller smart doorstond
En Hij zijn lam bij Poel-van-Wanhoop vond -
't Lam lekte stil zijn warme en teedre hand
En liet zich dragen naar het Vredeland.