Opwaartsche Wegen. Jaargang 4

[p. 273]

[Gedichten van Willem de Mérode]

't Is niet te zeggen
door Willem de Mérode.

't Is niet te zeggen, Heer, hoe zoet

Gij voor de ziele zijt.

Ze is als een roos die bloeien moet

In haar eenvoudigheid.

Het is een zwellen zwaar en lang,
Een heil dat zalig maakt en bang,

Gedragen onbezweken.

Maar met een heimelijke vrees,
Dat het geluk, zoo 't hooger rees,

Moet breken.

Dan berst de spanning; 't uur is vol.

En uit de wondre breuk

Beurt zich de roos, een kleurge bol

Van balsemende reuk.

O, niemand zegt in woorden uit,
Heer, wat Gij voor de ziel beduidt.

't Is winnen in bezwijken,

Zinken van heil in dieper heil.
En stil en schoon staat ze onderwijl

Voor U te prijken!

[p. 274]

Veni creator
door Willem de Mérode.

Verlosser! kom! de wereld wacht!

Die struikelen en dolen,

Heel dit wanhopige geslacht

Heeft zich aan U bevolen.

Blinden gaan tastend naar U uit.
En luistren scherp op elk geluid.

De doove speurt alom

Of hij U ziet genaken!
Heer, doe de heemlen flakkeren en kraken!

Kom!

Uw boden rennen reeds voorbij:

De stormwind dorscht de landen;

De bergen rooken; 't springgetij

Verdrinkt de lage stranden.

De wereld waggelt; burcht en dom
Zinkt weg of kantelt dronken om.

Wat straks nog pronkte en glom,

Is als een damp verdwenen.
Hoor, hoe wij uit den chaos tot U weenen.

Kom!

[p. 275]

 

Kom Sterke, die het al verwint,

 

Herschep de slechte wereld.

 

Ze is als een nieuwgeboren kind

 

Rondom met bloed bepereld.

 

Met zuiver zout, met louter vuur

 

Doordring de onheilige natuur.

 

Wat haar besmette en momm',

 

Doe 't weg; uit reine doeken

 

Haar eerste glimlach zal Uw oogen zoeken.

 

Kom!

 

 

 

Kom, Trooster, die de harten stilt;

 

En kalm doet ademhalen

 

Den angstige, die straks, als wild

 

Ten dood vervolgd, moest dwalen.

 

Kom! uit 't verwoestende gedruisch,

 

Red ons tot Uw doorzongen huis.

 

Opeens ligt alles stom.

 

Dan schrééuwt het ongeduld van Uw beminden:

 

Erbarmer! Verlosser! lààt U van ons vinden!

 

Kom!