Opwaartsche Wegen. Jaargang 4

[p. 211]

[Gedichten van Jan H. Eekhout]

De zwerver zegt:
door Jan H. Eekhout.

Ik ben een zwerver en God weet mijn zwerven,
ik ben een droomer en God kent mijn droom.
Al moest ik immer huis en haardvuur derven,
mijn hart bleef vroom.

Wanneer God's blauwe zomernachten stralen
en over d'aarde gaat een mild geruisch,
is m' iedre woud-allee een schoone zale,
't Heelal mijn huis.

Dan lig ik mijm'rend onder 't hooge loover,
de leên gestrekt, de borst ten halve naakt,
tot, lieflijk-vreemd, de teeder-sterke toover
des slaaps mij raakt -.

En 'k droom mij verten die zacht openbloeien
en, bloeiend, wenken tot een nieuwe reis -,
en 'k voel het leven door mij henen vloeien:
één lieve wijs.

En 'k droom mij blijde, hemellichte landen
waar slanke vrouwen zingend ommegaan
en ranke knapen met gevouwen handen
te luist'ren staan.

Als mij dan 't org'len wekt der voog'len koren
en d' eerste morgenschijn mijn woon doorbeeft,
dan dank ik Hem, Dien 'k nimmer heb verloren
voor àl dat leeft!

[p. 212]

Aan Alice Nahon
door Jan H. Eekhout.

'k Wist wel dat Uwer woorden pracht

mijn leed niet weg kan dringen,

want in Uw lied herkende ik zacht

het lied dat d' armen zingen....

Als d' avond aan hun vensters bloeit
en 't leed der dagen hooger groeit,

en zij zich eenzaam weten -,

hun ziel een lieve wijs begint,
die hen aan verre vreugden bindt -

om - alles te vergeten....

Doch ieder woord wekt dieper pijn
en doet hen meer verlaten zijn

dan ooit zij waren....

Toch klinkt zijn klank hun niet als hoon -,
't wordt hun als werd al lijden schoon -

en schoon 't aanvaarden....

- - - - - - - - - - -
Zie, d' avond aan mijn venster bloeit,
de fijne, grijze deemst'ring groeit

reeds over gindsche daken -.

Daar rucht weemoedig windgeruisch
rondom mijn grauwe avondhuis -

nu zal mijn pijn ontwaken....

Doch hoe met d' oude, felle macht

ook 't harde leed gaat wringen,

ik neur Uw lied -, ik neur het zacht -

het lied dat d' armen zingen.