Opwaartsche Wegen. Jaargang 4

[p. 98]

De open poort
door W.A.P. Smit.

I.

Ik kwam aan deze open poort,
Die mij tot haastig ingaan noodt,
En heb den klaren roep gehoord
Der vreugden, die de stad mij bood.

Der klokken juichende geluid
Heeft haar beloften mij gebracht:
Wij zingen voor een blijde bruid,
Haar oogen zijn geluk, dat wacht!

Bij 't hooren van den donk'ren klank
Van 't mysterieuse woord ‘geluk,’
Toen sloeg mijn hart zóó luid ten dank,
Dat hijgend ik die pijn verdruk.

En 'k zie het, hoe 'k mij ingegaan
In zwijmel van geluk begroef -
Maar bevend aan den weg gestaan
Zie ik de open poort - en toef....

[p. 99]

II.

Toen Isrel door woestijnen ging
Zijn zwaren gang naar Uw gebod,
Dat aller wil in U omving,
Toen waart Gij hun ten gids, mijn God....

De hemel brandde daags van zon,
Het zand deed aan de voeten pijn -
Maar troostend was de wolkkolom
Voor hen bewijs Uw volk te zijn.

En in den grondeloozen nacht,
Als alles tot een niets verviel,
Hield over hen Uw vuur de wacht,
Dat lichtend stond in hunne ziel -

Tot, op den trotschen Sinaï,
Gij hieft tot U hun needrig lot
En in den donder spraakt Gij: ‘Zie,
Ik ben Uw Heer, Ik ben Uw God!’

[p. 100]

III.

Gij, die de groote Leider zijt,
Die Isrel neemt aan Uwe hand
En door de zee zijn weg bereidt
Van 't eene tot het ander strand -

Die mij nu staan ziet aan de poort,
Waar zonder U ik niet durf gaan.
En hebt den fellen klop gehoord,
Waarmee de drift mijn bloed deed slaan -

- Want o dit hart, waar hevig broeit
Verlangen weer te zijn gemind
En passie, die zichzelven schroeit,
Omdat zij geen idolen vindt -

Wees Gij nu in mijn ziel een licht,
Als eens voor Isrel, dat mij leidt
En dezen troost aan mij verricht:
Dat Gij mijn God, nabijë zijt....