Opwaartsche Wegen. Jaargang 4

[p. 67]

In ballingschap
door Willem de Mérode.

Ben ik wild met den stroom
Van 't leven weggereten,
Hoe zou mijn hart den droom
Van u, mijn land, vergeten?
Eer martle mijn verstand
Verlamming wreed,
Dan dat ik u, o land,

Vergeet.

Hier, uit beloken tuin,
Hoor ik de nachtegalen,
En oogen, blauw en bruin,
Beloven zoet onthalen.
Maar plotsling laait de brand
Van heimwee heet,
Daar 'k nooit, neen nooit, mijn land,

Vergeet.

Men geeft mij dak en brood
En goedheid en bescherming.
Maar, ach, wat baat mijn nood
Die tijdelijke ontferming?
Verbroken is de band
Met al wat leven deed,
Wat 'k nooit, o kwellend land,

Vergeet.

Wilt Gij niet bij mij zijn,
O Godlijke Beminde?
Waar ook Uw glimlach schijn'
Is 't vaderland te vinden.
Dan rust ik, overmand
Van vreugd, als 'k nimmer deed,
Wijl ik, om U, mijn land,

Vergeet.