Opwaartsche Wegen. Jaargang 3

[p. 232]

Sonnetten
door
A. Corstanje.

I

Deez' is een stille, zilvren najaarsdag.

Een dag van onmerkbaar weg ebbend leven.

Over het groot, starzwarte dalwoud zweven

Paarlgrijze nevelslui'ren, fijn als rag.

Hoog uit een bergkapel komt klokkenslag.

Teer rytmies zinderzingend neergedreven

Zwijgt straks.... maar door de grijze stilte beven

De klanken lang nog na, als zwak geklag.

De Zon treedt met versluierd Aangezicht,

Gelijk een bruid in zilvren zij, tevoren.

Maar harer zoeten glimlach zuiver licht

Kan heden haren bruigom niet bekoren.
Verbleekt treedt zij terug, en in de dicht
Dalende nevel gaat haar lach verloren.

[p. 233]

II

De hemel is van wolken dof betogen

Die als een aardegrauwe sluier glijden

Over Zijn millioenen gouden ogen

En de aarde een lichteloze nacht bereiden.

Plots komt een lichtschicht in de zwarte bogen

Een borst met ruw gebrokte randen splijten

Waaruit de Maan het blank komt opgetogen....

Kalm vloeit haar sneeuwen licht naar alle zijn.

Stil gaan der zwarte wolken randen groeien

Terwijl hun harten fluweel donker blijven....

't Is alsof vlammend gouden bloemen kelken

Zoals zij slechts in Hemelgaarden bloeien
Door Englen uitgestrooid, nu zonder welken
In 's Hemels donker diepen vijver drijven....