Opwaartsche Wegen. Jaargang 3

[p. 182]

De Distel
door
Martien Beversluis.

Temidden heesters, buigend tot

de bloemen groot en zacht,

staat zij, een liefste zaad van God,

verstoten en veracht.

In 't licht der heêmlen lacht zij niet,

geopend noch bereid,

op dood en zomer wacht zij niet

zij is van allen tijd.

Haar bloeien is het bittre woord

van waarheid, toorn en leed.

Men noemt haar in dit lichte oord

een bloem die men vergeet.

Winds wilde streelen baat haar niet,

noch schaduw, mild en wijd;

regens ellende schaadt haar niet.

zij is van allen tijd.

Rondom haar pronken rank en klaar

kelkbekers, wit en goud.

Die neigen het leven tot elkaar

verheerlijkt en vertrouwd,

Haar stugge stengels voeren haar

tot weerstand en tot strijd,

liefde noch vreugd ontroeren haar

zij is van allen tijd.

[p. 183]

 

De zachte hand die takken breekt

 

in 't hout waarin zij groeit,

 

en bukt en zich voorbij haar steekt

 

naar wat terzijde gloeit;

 

schrikt voor de haat dier levende

 

hoovaardigheid die schroeit,

 

o! kracht, zich niemand gevende.

 

o! vuur, o eenzaam levende!

 

o vrijheid die zich boeit!

 

 

 

De hooge boomen buigen zich

 

in de doorwaaide lucht.

 

Verlangen en getuigenis

 

van wanhoop zingt hun zucht.

 

Maar haar begeerte vlaagt en schiet

 

weerszij tot rust en stijgt.

 

Haar arm bestaan beklaagt zij niet.

 

o God! en immer vraagt zij niet

 

meer dan een trots die zwijgt.

 

 

 

Langs wegen die bewaaid van stof

 

door deze landen gaan.

 

Is zij in een verloren hof

 

vergeten opgestaan.

 

Voor storm of hagel breekt zij niet.

 

zij jubelt niet noch schreit,

 

in wensch of schoonheid spreekt zij niet,

 

zij is van allen tijd.

 

 

 

April 1925.