Opwaartsche Wegen. Jaargang 3

[p. 162]

De Ploeger
door
J.H. de Groot.

De dag sloot reeds z'n einders toe.
De zon verzonk. Het licht scheen moe
van 't moeilijk worst'len met de wolken,
Die voeren langs een verre zon,
En daalden naar den horizon,
Waar z' allen zwart tesamen stolpten.

't Was laat in 't jaar. De wereld dood
Lag stille in het bleeke rood
Der avond, rustend in gedachten.
En eenzaamheid trok kil die stille wereld door.
Ze hield het doode land haar klammen sluier voor.
Zoo naderde de nachte.

De spieren stram, de nekken krom
Zoo trokken zij de golven om
Van zware aard; en streepten zwart een spoor.
En dampten, stampten stoer de grauwe velden door.
Het zweet droop van hun flanken.
En 't laatste licht sloeg nog een vonk
Uit 't kouter van den ploeg, en zonk
dan weg in 't grauw der vette klonten.

En telkens keerd' en wend' de boer,
Z'n ploeg en paarden om,
En voegd' een nieuwe rij, bij 't zwarte veld van golven,
En duuwde moe en stuurde toe, de voeten schier bedolven
De rugge krom.

Ze schenen saam gegroeid, geboren uit den grond.
En uit den dooden dag neeg God en zond
Een zegen neer. En voor den laatsten keer klonk
Moe en zacht een stem: ‘Ho zwart, ho bonk.’