Opwaartsche Wegen. Jaargang 2

[p. 271]

Geest
door
E.L.S.

‘Want wie van de menschen weet hetgeen des menschen is, dan de geest des menschen, die in hem is.’

Geest,
Grooter
Dan bergen,
Dan zeeën,
Wolken,
Werelden,
Zon en planeten,
Verder nog spant gij dan
Sterren.
Zie, uw verlangen breidt
Over de grenzen van
Aarde en sterren,
En gij tast aan den hemel;
Geest, gij zijt een
Heelal!

Golven verheffen in
Dreigende koppen
Woede en kracht;
Afgronden wentelen woelende diepten
Kolkend naar boven.
Zie, ons verleden beukt op de klippen
Van ons roerlooze hart;
Boven het zwarte basalt
Spat het ziltige schuim als
Wegstuivende spot.

Stralen doorschieten
Hoogte en diepte,
Speurend den kringloop
Der elementen,
Kaatsend een spel van
Eindlooze spiegeling.

Zee, gij draagt op uw schouder
Toekomstzoekende schepen met
't Zwakke maar vaste verlangen.
Gij zijt een wijde onzekerheid,
Maar zij vinden hun weg,
Trekkend in sluitende
Voren hun fijne
Geduldige banen.
Waarom breken zij open
Uw weeke velden?
Niemand strooit toch het zaad;
Al uw leed is onvruchtbaar.
Onze gedachten
Reizen en trekken,
Scherp en geduldig
Vinden hun doel en
Vergeten den weg!

[p. 272]

 

Massief zijn de bergen;

 

Proestende boren ze kantige koppen

 

Diep in de neevlen;

 

Stooten hun kruin door de wolken,

 

Rooven zich

 

Kronen van sneeuw.

 

Zie, hoe baadt zich uw glorie

 

In wit glinsterend zonlicht.

 

En in den rustigen avond

 

Gloeit gij met zacht violet.

 

 

 

Sterren ontwaken

 

Huiverend uit hunne rust

 

In den horizon,

 

Loom omhoog,

 

Loom omlaag,

 

Stil in den vriezenden nacht,

 

Koud en brandende;

 

En een fluweelige bloem

 

Aan den rand der hoogste ravijnen

 

Voedt zich met sneeuw en

 

Sterregruis.

 

Ontzettende sterren,

 

Die uw onweegbaar geweld

 

Drijft langs onzichtbare banen,

 

Schuilend in 't eindlooze ruim,

 

Hoe bespot gij de

 

Groot schijnende maan.

 

 

 

Geest, door uw diepten

 

Vlieden, vast in hun wegen,

 

Bijna onzichtbaar

 

Sterredriften,

 

Wevend het sterke

 

Kunstige webbe van wetten.

 

Achter den helderder schijn van

 

't Nabije en klare

 

Trekt gij het spinsel, dat

 

Alles omvangt.

 

En ge waakt maar nauw in de nachten,

 

Sluimert en droomt maar liever

 

Achter den einder,

 

Die u verbergt.

 

 

 

God, Gij omsluit ook hun banen

 

Met wat daarin is,

 

Al het spel van

 

Zoeken en stijgen en

 

Stooten.

 

De zee wacht onder uw glimlach

 

En den bergen reikt Gij Uw kroon,

 

Voedend het eenzame hart

 

Op de hoogten.

 

Hoe zingen de sferen Uw

 

Wetten!

 

 

 

Door onzen hemel

 

Snellen kometen,

 

Duikend uit eeuwige diepten,

 

Stralend plotseling,

 

Plotseling weg.

 

 

 

En Gij omsluit dit alles,

 

Vreugde en lijden;

 

Roept hen, en wenkt hen: zij komen.

 

 

 

Ontferm U!

 

E.L.S.