Opwaartsche Wegen. Jaargang 2

[p. 65]

[Nummer 3]

De Gebondene in de Lente
door
E.L.S.

Stil lig ik in den harden grond gebonden
Ik huiver in den kerker van mijn koude,
Mijn hart heeft maar een zwakken klop behouden
Mijn denken maakt zijn eindelooze ronde,

Van eendre schreden, die geen uitweg vonden,
Ofschoon zich vergezichten overal ontvouwden,
Waar echter nooit de voeten treden zouden:
Wij zagen meer dan wij bereiken konden.

De wereldwinter heeft ons vastgevroren
De geest licht in het stijve lijf geklemd.

De vorst verteert ons dunne doodenhemd.
Wij kunnen slechts van ver de wereld hooren.

Hoor, hoor! De voeten van de lente komen!
De zoelte! Ik sta! Is Gods advent gekomen?