Opwaartsche Wegen. Jaargang 1

[p. 195]

Louis Marie Anne Couperus.
19 Juli 1923.

‘Ik heb niets gedaan dan wat boeken geschreven. En eenmaal ga ik dood....’ En nu op dit oogenblik is van den wereldbekenden Couperus niets meer over dan een handvol asch.

Onder den zwaren zang van het orgel is zijn lichaam aan het vuur gegeven. En nog dreunt het: ‘Wenn ich einmal muss scheiden.’

De vreemdeling in ons Holland - door ieder gekend - heeft nu zijn werk geëindigd.

Zijn lichaam is verbrand.

En zijn ziel is gekeerd naar haren Maker.

Maar veel zijn de gedachten van hem, die voort blijven leven, ook onder ons.

Niets gedaan dan wat boeken geschreven. Hoe wij ook denken over Couperus, zijn werkkracht dwingt bewondering af.

Nu wil ik niet over die boeken spreken, dat is immers nu niet noodig, die blijven voort leven.

Maar even wil ik denken aan den kunstenaar, die stierf.

* _* *

De menschen, zijn vrienden, hebben hem gehuldigd; ook het Nederlandsche volk, en ze hebben den nooit rustenden een stil en vriendelijk huis geschonken, om te rusten.... Alsof zijn geest, die nimmer rustende, 't nú zou kunnen, ook na 't wondere besluit om, niet meer te denken.’

Maar 't lichaam zou rusten.... welnu dat rust.

* _* *

‘Pluk den dag! Pluk hem als een bloem, als een roos, en bewonder den dag, neem den huidigen dag dan waar, maar vergeet vooral niet

[p. 196]

op te ademen den geur van den dag, dien ge geplukt hebt!.... Pluk den dag! Dweep en droom niet met de schim van het verleden, en wees niet bang voor het spook van de Toekomst, maar sla de verliefde armen vast om het levende, gloeiende Heden, om het Heden, dat zoo vaak in ieder leven levend en gloeiend, vol bloed en vol liefde kan zijn, zoo het niet geminacht wordt door de ziel’.... Dat Heden is voorbij, en de dag zelf heeft geplukt....

* _* *

En niets gedaan dan wat boeken geschreven... Hij, die juist om wat boeken te schrijven heeft geleefd.

Die erkende, met puntige ironie, maar ook met een zeer diepzinnige zelfkennis, dat hij, door de wufte uitingen zijner vluchtige pen en luchtige ziel, door ijdele woorden en kleurige gedachten, aan zeepbellen gelijk, zijne lezers wist te verstrooien.

* _* *

Hij, die het leven wel de moeite waard vond te leven, omdat het leven niet meer is dan een bloem; als een lenteavond. - Hij was meer dan kunstenaar van het woord; groot artiest van het leven. Hij speelde sierlijk en geheimnisvol het fijne spel van den superieuren genieter en schepper, en amuseerde zich dol in dat leven, als op een carnaval.

Hij is uit dit leven, en 't leven bloeit nog. Nu doet hij verantwoording van dat leven, over zijn werken, over de vele talenten, die hij had ontvangen. Hij had honderdvoudig ontvangen.

v. D.