Optima. Jaargang 2

[p. 12]

Louis Ferron
Vijf Karelische Liederen

Voor Joost de Wit die ze ‘gesponsored’ heeft

Geen winter; o,
zo verraderlijk de zon
op hoogtijdagen.

Het lichaam tussen kleuren geklemd
en hoger geheven dan het ooit vallen kan.

De zon dan:
geen fletser bloem dan deze,
starend naar een ingesteende zee:
Ladoga.

Zie: een veld vol Irissen,
vechtend met het schuim.

De hoop:
een quartair ei dat piept en stekels zet.

[p. 13]

2

 

Velden vol koolzaad;

 

hangende tuinen.

 

Krast de raaf, dan zwijgen de vrouwen.

 

Berken bouwen hutten vol troost.

 

Maar de vrouwen... de vrouwen...

 

 

 

Achter bosschages Juniperus Sabina

 

keelt de boer het gevogelte.

 

Zwart zijn de regens,

 

rood de tongen die vallen

 

en geel de snavels van de brem.

 

 

 

Er wordt opgediend in de loofhut:

 

Karelische bladerzalf,

 

het vlees dat rood en zwart en geel...

 

 

 

Dan krassen de vrouwen,

 

druipt het vet

 

en vallen de tuinen

 

van dit vaderland in exil.

[p. 14]

3

 

Aan het meer: de keien:

 

sprakeloos, zwaar.

 

Maar zo monter naast het

 

stervenswitte oog.

 

 

 

Toch, gehuild wordt er niet.

 

Hoogstens een vis, eens per dag,

 

opspringend uit hoornvlies.

 

Verder: alles blijft blind.

 

 

 

Konden de keien maar grappen vertellen.

 

 

 

Of konden ze haar naam maar noemen.

 

O, nog liever dat:

 

haar naam.

[p. 15]

4

 

Op reis met onbelaste liters.

 

Om de bossen te zoeken

 

ver achter de velden, de mijnenvelden

 

vol Mongoolse soldaten.

 

Om de bossen te vinden,

 

Slavisch gekleed en van naalden ontdaan.

 

Verbrande aarde, een stomp hier en daar.

 

De liters...

 

 

 

En, dansend in dit orthodox gebied:

 

haar die ik achterliet.

 

 

 

Geen druppel meer van wat ik zocht.

 

De droom gemitrailleerd;

 

een bed vol as.

 

 

 

Haar die ik achterlaat,

 

zelfs daar waar ik haar vind.

[p. 16]

5

 

Nu wordt met berketakken het bloed geslagen

 

en het zweet geranseld.

 

Lachende woede en hete keien.

 

Koel water draagt zich aan

 

voor wie niet springen kan.

 

 

 

Helpt dit vergezichten naderbij?

 

Pas op: zo scherp de bosrand!

 

Het bloed vereelt,

 

het zweet verhoornt.

 

 

 

Beelden worden losgesneden,

 

te drogen gelegd.

 

Men droomt van rendierhuiden

 

en ontwaakt in een nieuwe taal:

 

Kulnasadž:

 

Paista päivä, armas päivä.