De oprechte Zandvoorder speel-wagen
(1780)–Anoniem Opregte Zandvoorder speelwagen, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 76]
| |
Stem: Van Helena.
Aenhoort een droevigh Liedt,
Wat ick u singen sal,
Al wat 'er is geschiedt,
Hier op het aerdsche dal,
Het Schip de zwarte Haen,
Van Sluys is af-gevaren,
Al na de Smirnsche kant,
Daer doen veel Turcken waren.
Vier Turcksche schepen groot,
Die quamen ons aen boort,
Men spaert geen kruyt of loot,
Ons Schipper soo 't behoort,
Sey mannen kloeck valjant,
En spaert geen lijf of leven,
Steeck liever in den brandt,
Als aen de Turck te geven.
Vijf ueren met getruer,
Heeft desen slag geduert,
't Was niet als vlam en vuer,
Dat men daer heeft gespeurt:
Ons Schipper kloeck van aert, Die wou het niet opgeven,
Tot dat den laesten man
Verlaten sou zijn leven.
Hy schoot soo vreesselijck,
Den wreeden Turcksen moort,
Wy moesten op de wijck,
Ons Mast raeckt buyten boort:
Wy wisten geenen weg
Waer wy ons souden wenden,
Wy raeckten tot meer verdriet,
En noch tot groot ellende.
Wy dreven voor de wint
Op Godts genade heen:
O schrickelijck ellent! | |
[pagina 77]
| |
Alwaer mijn hert van steen,
Van Yser of Metael,
Noch sou het moeten schreyen,
Want ick u eens verhael
Ons druck en groot lyen.
Al door een seer groote wint
Soo is ons Schip gestrant,
En dat op een Eylant,
Dat men daer leggen vant,
Genaemt de S Del,
Is het Elant geheten,
Wy sochten over al,
Men van daer niet te eeten.
Seventien weken wilt verstaen,
In dese droefheyt groot,
Men had geen spijs of dranck,
En daer toe oock geen broodt:
Men was met droefheyt belaen,
Men sucht soo meenich werven, Wy raken hier
niet van daen, Hier moeten wy alle sterven.
Den Schipper seer bedroeft,
Die sprack tot ons vermaeck,
Ick heb tot ons behoef
Daer nog een deel Toeback:
Daer mee behielt men 't lijf,
Omtrent de drie vier weken,
Daer na al met verdriet,
Drie Honden op-gegeten.
Die Honden waren op,
Doe waren wy bedroeft,
Men wrong zijn handen daer,
Men rock 't hayr uyt 't hooft,
Den Schipper kloeck van moet,
Die sprack soo meenig werven,
't Sa smijt de dobbel-steen,
Wie voor ons al sal sterven.
Al viel het schoon mijn beurt,
Ick ben ter doodt bereyt,
Een steenen hert dat treurt,
Heeft den Schipper geseyt,
Sa smijtse uyt de hant,
En dat al voor ons allen,
| |
[pagina 78]
| |
En wie het droevig lot
Van ons sal overvallen.
't Viel op de hoog Bootsman,
Het droevige noodt-lot,
Hy stack zijn handen uyt,
Hy riep soo seer tot Godt,
Eet nu het vleesch van mijn,
Door hongers nood gedreven,
Het bloedt tot eenen dranck,
Ick wil 't u al vergeven.
Den Leeraer soo 't behoort,
Die nam hem by der handt,
Hy heeft hem soo vertroost,
Och! och! blijft doch volstant:
Trout vast op uwen Godt, Och ja sprack hy verheven,
Adieu mijn Cameraet,
Ick ga u nu begeven.
Och Hemel! Son en Maen,
Wat schrickelijcke noodt,
Niemant van haer allen,
Die hem brengen wou ter doodt:
Doen smeet men weer het lot,
Wie dat hem soude slachten,
Het viel op Ian de Blau,
O Godt van groote machten.
Hy hier zijn handen op,
Hy riep tot Godt zijn nood,
Wilt my vergeven doch,
Wy doen 't van hongers-nood:
Adieu mijn Maets voor 't lest,
't Vleesch al van mijne bonken,
Ick ben ter doodt bereydt,
't Is al voor u geschoncken.
Den Slachter quam daer aen,
Een Bijl al in zijn hand,
Hy gaf hem soo een slagh,
Dat hy ter aerde lagh:
Men leyd hem op een block,
Men hieuw het vleesch in stucken,
Sy greepen aldaer naer,
Men sagh hem soo ontrucken
| |
[pagina 79]
| |
De boncken op de schael,
't Menschen vleesch by nood,
Hy deelden 't over al,
Dat door den honger groot:
Sy greepen al daer na,
En aten arm en beenen,
En droncken 't menschen bloed,
Eylaes wie sou niet weenen.
Maer wat een groote rouw,
Sagh men gebeuren doch,
En dat van Ian de Blaue,
Dat hy hem had gebrocht,
Vermoort dien man soo zwaer,
Ia brocht hem om het leven,
En Godts gebodt soo klaer,
En zwaer had overtreden.
Hy had so groot berouw,
En sprong doen overboort,
Soo dat hy in den grondt,
Door 't water is versmoort,
Men vist hem daer weer uyt,
Al by het schip verheven:
Men deelt zijn vleesch voorwaer, En over al gegeven.
Sy wrongen haer handen daer,
En trocken 't hayr uyt 't hooft:
Wat schrickelijck gevaer, Och vrinden vry gelooft!
Men sag geen landt noch zandt,
Niet als de wilde Baren,
Och Hemels groote Godt!
Helpt ons uyt dit beswaren.
Doen sag men Godes gunst
En zijn genade goedt,
Een stercke groote windt,
Met hooge water-vloedt:
Twee Visioenen mee,
Als Engels hoogh verheven,
Die hielpen ons van daer,
Doen zijn wy wegh gedreven.
Doen dreef men voor de wind
Op Godts genade heen,
| |
[pagina 80]
| |
Een Landt wort ons bekent,
Een Tooren ons verscheen:
Yerlandt wilt dit verstaen,
Kinghsael raeckten wy te lande,
Daer lagen noch vier doodt,
Met menschen vlees in handen.
Men bracht daer spijs en dranck,
En Bier met goede Wijn,
Men sag de Plaets in roer,
De menschen vol van pijn:
Sy liepen in het Schip, En sagen Menschen boncken,
Die lagen over al,
En 't vleesch al van de schoncken.
Sy vielen op haer Knien,
En danckten haren Godt,
Voor eenen goeden Ree,
Dat haer gegeven word,
En bid doch te saem, die so zijn kost moet
winnen, dat sy een goede Ree,
Of haven mogen vinden.
|
|