|
| |
De Gevluchte Trouw.
EEn rijken Graef in zijnder Bosschagie
Woonden in 't Ridderschap al van playsant:
Had veel lackeyen dienaers en pagie,
Maegden en knapen menigerhant,
Op het Casteelken in het Berrigs-lant.
Clarisken d' alderjongse Gravinne,
En sy ginck wandelen in haer salet
Waet sy haers vaders schilt-knecht quam vinden,
Daer sy haer sinnen had opgeset,
Want sy met groote liefde was besmet.
Schoon kint wilt my doch excuseeren
Want my die eer doch niet gebeuren magh:
| |
| |
Gy worter bemindt van seven Landts-Heeren,
Sy bieden u haer minne geklagh,
Uyt suyvere minne:
Die u Gravinne,
Versoecken tot de trouw van dag tot dag.
Sy zwoer dien Iongelenck darr met ee'den:
Dat hem van herten was seer wellekom,
Dat niemant soud de plaets bekleeden,
Van hare lieve bruydegom,
Met tranen-vloet als een waterstroom.
Dien Schilt-knecht oock uyt dertele sinnen,
Sprack haer met troostlijcke woorden aen:
Gy bent so jonck en edel Gravinne,
Soud ick voor uwen dienaer gaen,
Sy deed hy waerlijck mijn hooft slaen.
Nochtans nam hy haer by der handen,
Hy sey wel aen mijn over schoone bruyt,
Hy leydens in haer Vaders Waranden,
Wel also veer ter zalen uyt,
Op trouw een goude Singenet tot buyt.
Lowijsken nam van grootste waerden,
Uyt reverency daer sijn hoetken af,
Sy buygden voor hem tot der aerden,
Als hy aen haer zijn trouwken gaf,
Voor dat de dood haer leyden in het graf.
Als doen ginck hy haer Vader vinden?
Die weinig dacht al op zijn jongste kint:
Mijn Heer ick heb een seker beminde,
En ick heb u soo trouw gedient:
| |
| |
So haren Vader my eens by haer vindt.
Brengt my dees maegt in geender schande,
Sprack daer den Edelen Graef van 't Kasteel:
Brengtse doch liever in vreemde landen,
So hoordy van de Vader geen krakeel,
En trout gy daer u uytverkoren deel.
Hy nam dees Grave woorden in achte,
Ging uyt de Kamer alsoo seer verblijd,
Hy speculeerden in zijn gedachten,
Dat hebdy geen dooven geseydt,
Bracht aen zijn Lief een troostelijck bescheyt.
's Avonts kreeg hy haer alle so laten,
Uyt een slaepvensterken van haer Paleys,
En sy brochte hem ses honder ducaten,
Het was goet teer-gelt voor Lowijs:
Alsoo begaven sy haer op de reys.
Hy liet haer vaders Paerdekens draven:
Wel twintigh mijlen tusschen dag en nacht,
't Was om haer Venus lusten te laven,
So hy met vreugden de reys volbracht,
Daer losten hy zijn vrindelijcke vracht.
Als doen gingh hy een Pastoor aenspreken:
Om te bevestigen al door de trouw,
Eer veertien dagen of drie weken,
So was 't Gravinneken al een vrouw,
| |
| |
Weer na hun Vaderlant met zijn huys-vrouw.
Het was voor hem wel een blijde mare,
Al wat hy dede het kost geen quaet,
Dus quemen sy t'huysweer beyde te gare
Hy had volbracht zijn meesters raet,
Also quam Lodewijck tot grooter staet.
|
|
Auteursrechtvrij