De oprechte Zandvoorder speel-wagen

Een Soete Vryagie.

Op een aengename Voys.

LEstmael gingh ick spanceeren,
Een weynigh triumpheeren,
Al met mijn soete Lief,
In een Bosschagie groen,
Daer wilde diertjens waren,
Daer saten wy met rust
Soete Lief ontfangt mijn lust.

Als ick was neer geseeten,

So heb ick wat vergeeten,
Dat soete meysje fier,
Haer vriendelijck gelaet,
Daer mijn jongh hert na trachte,
Maer sy en acht mijn niet,
En dus leef ick in verdriet.

Ick sprack tot mijn beminden,

Soete Lief hoe staen u sinnen?
Dus geheel verdistrueert:
In plaets van soetigheyt,
So doeje niet als fechten,
Duysentmael op een nacht,
Soete lief ontfanght mijn klacht.

Ick sal u niet begeven,

So langh als ick sal leven,
Wy twee sullen een wesen,
Ick sal u zijn getrouw,
Als meenigh man op Aerden,
Als meenigh man zijn vrouw,
Soete lief jou niet verlaten.

Ick sal jou niet verlaten,

Spijt alle die jou haten,
En de liefste zult gy zijn:
Mijn troost mijn toeverlaet,
Mijn ziel mijn eygen leven,

[p. 26]

 

Daer op mijn hoope staet,

 

Och mijn Liefste delicaet.

 

Oorlof hier mee Princesse,

 

Dit is voor u een lesse,

 

Dit leste versje kleen:

 

Denckt een in uw' gemoet,

 

Wat uw' Minnaer moet lijden,

 

Want uw' Minnaer al doet,

 

Om uwe liefde soet.