De oprechte Zandvoorder speel-wagen
(1780)–Anoniem Opregte Zandvoorder speelwagen, De–
AuteursrechtvrijStem: ô Schoon Cato wat baet, &c.
O Boose Werelt vol bedrieglijkheyt,
Die meenigh mensch tot alle quaedt verleyt:
Om gelt en schat en rijkdom staet en goet, Dat meenigh kost het leven goet en bloet.
Een Koopman rijck van veel goet en schat
Woonachtigh binnen Meurs die schoone Stadt:
Had een seer rijck en goet verstant,
En wel begaeft trots yemant in het lant,
Hy had een maeght, een dienstmaeght vroom en eel,
Een jonge blom geruckt noyt van haer steel:
Waer op de Soon zijn jonge sinnen slaet,
En haer met liefd' en gunst steedts tegen gaet.
| |
[pagina 19]
| |
Mijn wel beminde sprack hy haer staegh aen,
In eeuwigheyt sal ick u niet af-gaen;
Ick min u eeuwigh in veel deugt en eer,
Gunt my maer weder uwe liefde weer.
De jonge maeght wierdt vaeck van schaemt verbleeckt,
Wanneer de rijke soon haer so aenspreeckt,
Sy sey soeckt een maeght met meerder goet,
Uw' vader draegt op u te hoogen moet.
Gy zijt gehuyst gehooft en rijck van gelt,
En ick een arme dienstmaegt slecht gestelt:
Die om mijn kost moet wercke dag en nagt.
Och laet de min dan vry uyt uw' gedagt.
De jongelingh die sprack mijn waerde vrouw,
'k Sweer by den Hemel, 'k sal u zijn getrouw,
Misgunt mijn vader ons de Echte bandt
So trek ick stil met u voort uyt het Landt.
Ontfang mijn waerde ziel tot onderpant
In Echte Trouw dees suyvere diamant,
'k Sal meerder blijck toonen van mijn min,
Schoon 't vader spijt mijn Lieve Aertsgodin.
Hy strijkt het kleet van zijn armen bloot,
En met een mes in zijne ader sloot;
Schreef met zijn bloedt zijn onverbreeckbre Trouw,
Dat hy haer eeuwig minde voor zijn vrou.
Dees jonge blom nam diamant en brief,
Geprent met bloet van haer beminde lief:
Men zwoer malkander eeuwiglijk verbont
Te leven saem uyt suyvere liefdens gront.
Natuer en liefd' verbonde het gesucht,
En d'jonge maeght wiert van haer Lief bevrucht:
Maer also haest als vader dat vernam,
Verstiet hy haer heel toornigh ende gram.
Hy sprak zijn soon met dese reden aen,
Gy wulpse fielt wel wat hebt ghy gedaen?
| |
[pagina 20]
| |
Uw' eer bevlecht aen so een arme siet,
Daer gy so vast u sin hebt opgeset.
Ick wil dat gy haer datelijck verlaet,
En trouwt een Iuffrou neffens uwe staet,
O 'k maek u bastaert van mijn grote goet
En jaeg u wegh van vrient en naeste bloet.
Mijn Vader 't sal doch eeuwigh niet geschien,
Dat ick van mijn beslapen Lief sal vlien,
Die my so schoon als Vrouwen beelt op Aerdt,
Dus bid ick dat gy uwe reden spaert.
De Vader sprak heel toornig en verwoet
Ick sal u dwingen gy mijn wille doet,
Al gaet sy schoon by u met kinde zwaer,
'k Sal door 't gelt u dwingen wel van haer.
Hy heeft daer voort de jonge maeght ontboon,
En sprak zijt gy bevrucht van mijne soon?
Daer zijn twee hondert kroonen voor u eer Vertreckt daer mee en komt hier nimmermeer.
Neen sprack de maegt mijn eere en mijn hoop
Is voor twee hondert kroonen niet te koop,
Houd vry uw gelt neemt daer in u vermaek
Ick laet aen Godt bevolen dese wraek.
Dus gink sy heen in tranen vol van rou,
Hy dwongh zijn soon voort tot den Echten trouw:
De houwelijcks dagh wierde vast gestelt,
Schoon dat het hem heeft in zijn hert gequelt.
De jonge maecht verloste van een soon,
Terwijl hy stont met d'ander in geboon:
De Troudagh quam men sou ter Kercken gaen,
Iuyst heeft de maegt haer Kerkgank doen gedaen.
Sy sagh haer Lief daer voor de Priester ach!
Te trouwen staen, sy maeckte naer geklach!
| |
[pagina 21]
| |
Nu moet ick sien mijn vyanden voor oogh,
Geklaegt zy u Godt in den hemel hoogh.
Daer leyt mijn eer geworpen in het zant,
Hou mijn beminde daer 's u diamant:
Daer leyt u schrift geschreven met u bloet,
Dat my helaes! de droeve doodt aendoet.
Sy nam een mes en stiet het met veel smert,
Ten boesem in haere bedroefde hert:
Hy viel als dol op't doode lichaem neer,
Beklaeghde haer doodt, en schreyden om haer eer.
Wegh werelt, wegh met alle listigheyt,
Die my helaes! so bitter heeft verleyt:
Ick draegh de schult en vloeck door Vaders raedt,
Verliet ick haer, ick d'ander oock verlaet.
Ick stort op Vader alle dese schant,
'k Verlaet zijn huys, ick treck na een ander Landt,
Daer my geen vrient noch maeghden meer en ken;
Noch niemant weet waer ick gebleeven ben.
Dus trock hy heen, verliet zijn tweede Bruyt,
Tot Vaders schandt en spijt ten lande uyt:
De Vader wiert van zijn verstant berooft,
Liep tot zijn eynd' met een krancksinnigh hooft.
Gy ouders geeft u kind'ren goeden raet,
Al zijt gy rijck der armen niet versmaet;
Breeckt noyt de Trouw die Godt besloten heeft,
Op dat gy t'saem in vreught en welvaert leeft.
|
|