De oprechte Zandvoorder speel-wagen
(1780)–Anoniem Opregte Zandvoorder speelwagen, De–
AuteursrechtvrijStemme: Wispeltuerige Matroos.
ICk sagh lestmael een dierken gaen,
Dat Meysken stond my heel wel aen;
De krullen volgen haer om 't hooft,
De koussen wit de muyltjes root,
Diamanten en stricken, sagh men blicken.
Sy heeft twee oogjes zwart als get,
Daer toe is sy noch geblancket:
Twee lipjes root als een corael,
Sy singt als een Nachtegael,
En is seer moy van leden, wel besneden.
Toen heb ick haer een weynigh tijdt,
Door oprechte min gevrijt;
En ick versocht het ja-woort strack,
Sy gaf my doen terstont de sack:
Ick liep aen bey mijn beenen, twee blaeu scheenen.
| |
[pagina 5]
| |
Ick was't vryen noch niet moe,
'k Lieper weer terstont na toe,
Ick sey Cato mijn lief mijn hert,
Waerom doet ghy my dees smert?
Want gy zijt mijn liefje, och mijn duyfje.
Doen was de Iuffrouw strack gereet,
Die na de mode gaet gekleet,
Mijn docht ick hadder hasert op,
Als ick maer kreegh die kermis pop,
Ick meen wel dat 't my rouwde, doen ick trouwde.
Voort heeft sy my terstont vertelt,
Dat sy had hondert ponden gelt,
Maer ick vond 'er met ongedult,
Wel hondert duysent ponden schult,
En borgt noch alle dagen, sonder vragen.
Dees Iuffrouw had het wonder vlack,
So langh de Speelman sat op 't dack:
Maer als 't sou aen een wercken gaen,
Liet sy bot haer kussen staen,
Sy ging 'er tijd passeeren, by commeeren.
De Kamme-sooltjes moeten aen,
Al sou sy sonder hembdekens gaen:
De hul die staet haer also schots,
Noch so draegt dees Iuffrouw smots,
Een zwarte Tip met kanten, twee Pendanten.
Sy is 't endt van mijn genucht,
So haest dees Iuffrouw was bevrucht,
Sa sat sy daer als een Madam,
En sy terstont een meysken nam,
En kreeg lusten met hopen, om te kopen.
So haest als sy yets kreeg in't hooft,
So wiert sy bleeck en daer toe root,
En sey, loopt meysken met een vlucht,
Want 't sou letten aen mijn vrucht,
Hael koeckjes hert en lecker, tot den Becker.
Als dees koeckjes gegeten zijn,
So krijght sy lust tot roode wijn,
En lapt also mijn winst in 't gat,
Die verbruyde vuyle klat,
| |
[pagina 6]
| |
Ick ben nu wel geschooren en verlooren.
Oorlof Iongmans volgh dees les,
En al die hebben een Matres,
Laet vry die kermis poppen staen,
Die so na de mode gaen,
Gy kont met sulcke vrouwen geen huis houwen.
Hoe soet is de Min, in haer begin,
Maer d'Huwb're staet die heeft wat in.
|
|