Onze Stam. Jaargang 1913

[p. 185]

Droomen.

Wijdbeens in het mulle, hevig wit-blakerende duinzand, handen in broekzakken, tuurde hij door half-toegenepen, strakke oogen onder neergetrokken pet, over het water voor hem. De afgeronde, hoog-opgolvende duinkop, met hier en daar enkele heesters, distelstruiken en bruin-verschroeid, donker-groen mos, waar hij op zijn eentjes te droomen stond, was de grootste der gansche duinenreeks, die met langs weerzijden een langen sleep van onregelmatig wegdeizende duinkammen, doorkronkeld was van smalle slingerpaadjes.

Onbeweeglijk, gluurde hij op het wijde, blauwe watervlak. Zijn oog streek over de lenige baren, die, zacht vooruitschuivend, kwamen aangeslierd over de vermorzelde schelpstukken, tot op het kriezelige zand.

Veel verder in zee, lagen visscherssloepen met slap-neerhangende zeilen in logge, loome rust te strijden. Enkele kwamen binnen, andere voeren uit. Varen! 't Was zijn droom, zijn ideaal! Hij snakte er naar, als een stervende om adem. De zee! Zijn jeugdig-popelig harte laaide op in 'ne onstuimigwoeste hartstochtvlamme; zoo sterk verlangde hij naar de verleidelijke, ongenadige zee, die nu zachtjes-ruischend aan zijn voeten uit kwam sterven. Hij wou naar 't water toe, maar ach! hij mocht niet, hij kon niet, gebonden als hij was, door zijn belofte, die hij aan moeder had gedaan. Het viel hem pijnlijk, zijn behoefte, zijn drang naar het varen te onderdrukken. Nu eerst, voelde hij, welke schrijnende smart hij te verduren had. Die belofte! ze sneed hem vlijmend door het harte; maar toch wou hij ze volbrengen; zijn wil zou vaster, sterker wezen dan zijn drang.

[p. 186]

Overwinnen zou hij, maar te welken koste! Hij besefte het wel, en het viel hem des te lastiger, zich er aan te onderwerpen. Ach! hij ging gebukt onder het gewicht van die belofte, en niemand bemerkte eens welken zwaren zielestrijd hij streed. Niemand wien de onweerstaanbare aantrekkingskracht der zee, die hem bekoorde, die hem naar zich trok, in het oog viel. Misschien had zijn moeder het wel gezien, maar zij liet er niets van blijken, om hem niet te ontmoedigen, en hij, als man, wou zich houden, alsof hij zijn nieuwe loopbaan toegedaan ware; hij wou zijn harte dwingen niet te luisteren naar de inwendige stem, die hem aanspoorde, visscher te worden.

Een diepe zucht welde uit zijn borst, en treurig, 't hoofd gezonken op de borst, met de zware klompen, traag en loom voortstappend, slenterde hij 't duin af, naar de haven toe.

Daniel De Vriendt.