Onze Stam. Jaargang 1913

Aan Nelly.

Lenteherinnering.

Zeg, weet je 't nog, lieve, hoe donker ze deden
die stammen der dennen, in 't zonne-goud?
Die bronzige naalden, vaak glijdend-vertreden,
hoe ritslend ze knapten, als dorrend hout?

[p. 159]

 

Die struiken in 't dal, hoe weerspannig ze waren

 

rond 't heiligste - juist van óns heiligdom?!

 

Waar zag je een pad ooit, zóó tergend-vol blâren,

 

zóó smal, zóó verborgen, zóó hellend, zóó krom?!

 

 

 

Dat meertje, wat lag het koel, doodsch en verlaten,

 

zwart-glinsterend, diep in dat kleine ravijn!

 

Hoe schalde ons zingen daar jong-uitgelaten;

 

ruig dreunend mijn basstem; jouw keeltje hel-rein!

 

 

 

Doorleef je, als ik nog, die heerlijke uren,

 

verloren in droomen vol zaligheid?

 

Zij mochten, helaas! geen leven-lang duren...

 

Maar dénk je nog, lief, aan dien kostlijken tijd?

 

 

 

(Plekjes in de Apeldoornsche Sprengen en Soerensche bosschen).

 

J. Olivier-Verhaar.