Onze Stam. Jaargang 1913

[p. 129]

[Nummer 5]

Leeuwen en Hanen.

Sedert eenigen tijd, begint eene belachelijke ziekte te heerschen onder de jeugd, om namelijk als doekspeld of knopgatversiering een leeuw of haan voor den dag te halen. Dit doet denken aan den tijd, toen de Schrijvers niet durfden hunne personen voorstellen, maar de gaven en gebreken toeschreven aan de dieren. Zoo de fabeldichter en de schrijver van het dierenepos.

Anderzijds durft iedereen voor zijne denkwijze uitkomen, en het wordt belachelijk, zoo maar steeds in iemands gezicht te spuwen ‘zeg, ik ben een flamingant of Un Wallon toujours’. Met zulke kerels is alle redetwist ook onnoodig; hun standpunt staat vast.

Het vertoonen van den Waalschen haan is een teeken des tijds! 't is de uitdrukking der vrees van de Walen, dat de Vlamingen te machtig worden. Nu ziet men hanen verschijnen bij elke gelegenheid; sportfeesten worden bijgewoond door vele van die hanemelkers.

[p. 130]

Er is evenwel iets veel ernstigers aan 't broeien. Twee mannen van gezag, Hip. Meert uit Gent en Jules Destrée uit Charleroi, zijn bezig met aan de leeuwen en hanen te zeggen, dat ze wél doen, de eenen hunne klauwen, de anderen hunne sporen te scherpen. Ongelukkig zijn er velen van de toehoorders, die fanatieker zijn dan Meert en Destrée, en die ook verder zouden gaan. Aan Destrée vragen we in gemoede: waarover hebt ge te klagen? Gij wordt misschien wel onder deze regeering verongelijkt in de benoemingen tot zekere posten, maar hebt gij geene vier hoogescholen, en is dit niet ééne of zelfs twee te veel, gezien de getalsterkte der Vlamingen? Dit is wat de Vlamingen niet langer willen verdragen, en daar Gent vroeger eene Nederlandsche hoogeschool bezat, verkiezen ze daar 't wetenschappelijk vaandel in 't Nederlandsch te zien verheffen. Dit is het goedkoopst voor de lastenbetalers en dit is ook wel het rechtvaardigste en het meest vruchtdragende stelsel voor het Vlaamsche land. Te Gent, waar de werkersbevolking de talrijkste is, zal de sociale invloed van de Vlaamsche universiteit het machtigst werken. En op Vlaamsch herwordingsgebied, moet het ook te Gent zijn, dat de Vl. Hoogeschool ontsta, want het is niet uit een hoek, maar uit een wezenlijk centrum, dat de lichtbaak moet uitstralen.

Dat er nu nog menschen zijn, die zich bezighouden met het dragen van leeuwtjes en haantjes, is kinderachtig. Dit is de kleine en belachelijke kant der zaak.

In het Walenland richt Destrée een echten kruistocht in tegen het recht der Vlamingen, en hij vermengt - jammer genoeg - de politieke zaak en de Vlaamsche beweging.

Zóó gaat de vlieger niet op!

Waarom niet uitpakken met meer rechtvaardigheid? Met spreekt weer van tijd tot tijd Vlaamsch in de Kamer. Waarom

[p. 131]

niet gezegd: Om lid te worden van de Kamer moet men de drie talen kennen. Vrij aan eenieder te spreken wat hij wil, maar elkeen, om Kamerlid te zijn, behoort de talen te verstaan, die op 't Belgisch grondgebied worden gesproken.

In de 13^e eeuw, weerklonk de spreuk ‘Wat walsch is valsch is’. Steeds hebben de Vlamingen gezegd, dat daarmeè bedoeld werd de vreemdeling, le Gaulois, niet de Waal. Dat Destrée niet langer doe gelooven, dat de Walen te klagen hebben, want dat is logen, dat is valschheid, en men zou eindelijk zeggen Waalsche valschheid. Zulke streken gepaard met de koppigheid der Vlamingen, zouden kunnen voor gevolg hebben, de Belgische Nationaliteit in gevaar te brengen. De heer Meert, die niet alleen een knap flamingant is, maar ook een breeddenkende geest, mag dat niet willen. En Destrée, die immers voor niets anders schijnt te vechten dan om de hegemonia, het meesterschap van Wallonië, mag dat ook niet, ot hij is geen goed socialist, want deze wil niet de onderdrukking der kleinen door de grooten.

Wij zien dus een kamp aanbinden voor het recht der Vlamingen en het voorrecht der Walen. Laat ons hierbij voorzichtig te werk gaan, als wij willen kultuurmenschen zijn. Werpen wij weg die prikkelende zinnebeelden van haantjes en leeuwtjes. Dit zijn middelen tot verbittering.

Wij moeten het schoone Vlaanderen en het rijke Wallonië niet alleen eigenaardig laten, maar beide deelen van het Belgische vaderland moeten elkaar doordringen en van elkaar nemen, wat ze zal maken tot een beschavend en beschaafd gewest, en zal bijdragen tot eene verdraagzame, verlichte en normaal ontwikkelde nationaliteit.

Onze Stam.