Onze Stam. Jaargang 1910

Eén Toon maar.

Aan 't golvenbeschuimde en geblakerde strand
Zingt er een lied, sedert eeuwen zoo vrij,
't Dreunt van de duinen tot ver in het land,
't Galmt uit de diepte bij barnende tij:

‘Van den Kaerel wil ik zingen,

Van den Kaerel met zijn baard,

Wien de ruiter nooit kon dwingen,

Die ontembaar was van aard.’