Onze Stam. Jaargang 1910

Hysteriek.
(Einde).

En als er op straat een paar katten aan 't stenen of kreunen gingen; of een ruige nachtuil, wat verder, uit den kerktoren jankte, dan verschrok ze, dat haar bloed bleef staan en koud werd. Half dood, dook ze haar hoofd onder het deksel, of ze riep hare moeder te been, en smeekte, om eenen slok water.

Zoo ging en duurde dat, grondige dagen en nachten; toen op een stillen morgen, de huisbel rinkelde.

Moeder schoorvoette naar voren toe; Lis spitste de ooren... Een koude trilling zinderde door haar lijf, als zij de stem hoorde.

- ‘Hoe gaat het met de zieke, Moederken?’

- ‘Zou het toch waar zijn, - dacht Lis en ze peuterde eens in 't oor.

De trappen kraakten onder 't schoengeslof... de deur piepte...

- God! verschrok 't meisje en ze snokte het deksel over haar wezen, 't is menheer pastoor!’

- ‘Ehwel, meid, is ons Heerken langs hier voorbij getreden en heeft Hij u een kruisken op de schouders geworpen?’ -

't Bleek verrimpeld wezen van den ouden heer lachte; 'n zalvende indruk op Lis.

Stouter keek ze onder 't deksel uit.

- ‘Laat mij u eens goed zien, want ge ligt daar zoo malsch uit dat holleken te gluren,’ - hernam de pastoor en trok het deksel van haar hoofd, - ‘Maar ge ziet er goed uit, Zondag zijt ge genezen is 't niet, kind?’-

- ‘Ja, ja,’ - loech Lis stillekens.

[p. 210]

- ‘Ja, zeker, moeder,’ - en zijne oogen keken streng onder zijn gegroefd voorhoofd uit.

- ‘Want gij hebt een braaf kind, een goede meid, maar zoudt ge kunnen gelooven, dat ik hier meisjes in mijne parochie heb, die zelfs mijnen onderpastoor durven bekoren?...

De moeder sloeg hare handen van verontweerdigde verwondering samen. - ‘Dat is toch zeker niet waar, menheer pastoor?’ -

Intusschen had de goede grijsaard eens schuinsweg naar het bed gelonkt en Lis, wier hert reeds bruiste, alsof het uit hare borst wou breken, was van bleek bloedrood geworden. Verschrikt had ze 't wezen onder het deksel geborgen, - al denken, - ‘die leelijke kerel van eenen onderpastoor heeft dien brief aan hem hier gegeven!...’

- ‘Hoort, er belt nog volk aan... Zie dan, dat ge wijs blijft hoort ge!’ De pastoor stak zijne knokelige hand uit, duwde de bleekmagere van Lis en met eenen glimlach op 't eerbiedweerdig oud wezen, verliet hij de kamer.

Lis keek de zwart rilde gestalte achterna, voelend een zalige verlichting met een heilige vrees in 't hert. Zoo plots was haar binnenste, de geheimste plooien in hare ziel, heelemaal omgekeerd; haar verborgen neigingen, hare vlammende minnehaken naar eenen mensch, die een lang zwart kleed, en achter, boven in zijn haar, een kroontje geschoren droeg, was, met eenen keer, koud uitgedoofd. Een wijde kloof was er gebersten, - op het oogenblik, dat de woorden van den pastoor in haar hert vielen, - tusschen haar en zoo eenen mensch; en met vreesachtige, eerbiedige bewondering, zag ze nu dien jongen onderpastoor, in wit met goud doorregen gewaad, ingetogen ten altaar opklimmen en daar prevelend bidden, voor haar, Lis, voor de menschen, die in het kerkschip lagen in hun gebedenboek te bladeren.

Lis lag te droomen, met open, strak in 't wilde turende oogen.

Hare moeder stond aan de voordeur, met den ouden Zandboer te praten, toen op 't zelfde oogenblik, Roos, Lis' vriendin, voorbijkwam. Alhoewel ze, over een paar dagen, na bitsig gekijf haar zand had uitgenomen en er vandoor was getrokken, moet ze nu toch blijven staan, en vragend hoe 't met Lis gelegen was, trok ze 't huis binnen, recht naar boven.

Ze stiet de kamerdeur open, - want ze was bekend bij Lis

[p. 211]

gelijk thuis bij moeder, - en zonder vragen hoe of wat, begost ze -‘Nieuws dezen keer, nieuws, Lis!’ -

Dat ze vechtens gereed gestaan hadden, waren ze nu allerlei vergeten en Lis' mond en oogen sperden gapend open, lijk die van een stom kalf.

- ‘Bij de strijkster, aan 't Bergsken, woont een jonge heer op de kamer. Hij komt eigenlijk van den boer, maar een flinke kerel, hoor! Hij kan zoo vriendeljk kijken en bollig zitten lachen. 'k Heb er reeds 'n paar keeren mede gepraat en ik geloof, dat ik hem op mijn vijf gemakken zou kunnen om mijnen vinger winden.

- Langs uwe ooren door, ja! - Hoe is zijn naam?

- Frans, zeg maar Sus, zei hij me gisteren nog.’

- ‘Sus!... zat Lis te denken, - En hoe nog?’

- ‘Vermillen!’

- ‘Sus Vermillen!... 't Er was bij oom, verleden nieuwjaaravond een Sus - en Polle heeft mij gezegd, dat hij langs hier kwam wonen. - Vermillen!... dacht ze en ze pijnigde hare hersens om het beeld te vinden van dien Sus... Ja, ja, Sus Vermillen, - dien jongen ken ik...’ En na wat starlings kijken. - ‘Weet ge wat, Roos, ga dezen avond eens bij de strijkster binnen en zeg, dat ge eene boodschap voor Sus hebt.’

- ‘Mijn botten ook! - Dat gaat allemaal niet lijk - kom binnen en drink een kopje, hoor!’

- ‘Wel, wel! ik ken dien jongen immers. Hij komt van mijn Ooms dorp.’

- ‘'t Is altijd van oomkes bij u.’

- ‘Ge zijt niet gekomen om mij in 't zak te eten, is 't niet? Zeg eenvoudig tegen Sus, dat er hier kennis woont.’

- ‘Neen ik, Lisken, loop eens uwe boodschap zelf, als ge u toch wilt belachelijk maken.’

Bij haar eigen dacht Roos: ‘Dezen keer zal ik u vóór zijn, molleken!’

- ‘'t Is goed toe; waarom komt ge mij toch altijd opzoeken, en altijd om ruzie te maken; trek op!’

Roos gaf geen antwoord meer; ze keerde zich om en ging van waar ze was gekomen.

- ‘Nu zal ik 't gaan kort trekken met mijne ziekte,’ - dacht Lis, - ‘want het komt er op aan. Ik zie genoeg, dat die Roos al

[p. 212]

lekkerbekt en schetig bij de strijkster gaat hunkeren naar de brok.’

Ze sprong het bed uit en toen hare moeder bovenkwam, stond ze gekleed en gereed.

- God uit den hemel! - riep 't mensch uit en ze kletste in hare handen van verwondering en blijdschap.

Lis trippelde om de kamer, haar eigen bekijkend en voelend in heupen of ze vermagerd was. Moeder moest 'n paar kurken zolen gaan koopen om in hare schoenen te steken; dan zou ze nog wat grooter schijnen. Morgen zou zij zelf het waschgoed bij de strijkster brengen, want ze was genezen.

Vol zenuwjachtig verlangen, lijk een kind den vooravond van Sint Niklaas, wreef ze een kittelende voldoening in hare handen uit en trok den steeger af, zingend:

Er vloog een vogelken langs de wei,
en 't was in de Mei,

Jochei!

- ‘Mijn vrijer komt morgen, weet ge, Moeder?’

- ‘Wiens vrijer, wat 'n vrijer!’ klonk het verwonderd antwoord.

- ‘Wel luister, kort en goed! - Met Nieuwjaar ben ik naar Oom Flup geweest, is 't niet; en Polle's kameraad woont nu bij onze strijkster op de kamer en dien breng ik, morgen, alhier.’

‘En 't ligt hier allemaal overhoop, alsof er gevochten gaat worden.’

- ‘We zullen samen 't kot op schuren, Moeder, dat het kraalt van nettigheid’

- ‘En uw schoon handjes dan,’ - loech de Moeder; -

‘Is die jongen wellicht voor u langs hier afgezakt?’

Die vraag was een dikke troef in Lis' kaart. 't Ging in haren kop als in eenen schouwburg; de gordijn schoof omhoog en 't spel begon. Hare oogen flikkerden bitsig. Ze liep weg en weer, met vest en broek van vader, met onderrok en schort van moeder, en in stee alles op zijne plaats te schikken, rommelde ze 't nog meer overhoop. Hier strooide ze eenen schort, daar eenen handdoek; verder eenen sjaal; maar dat moest zóo liggen; immers de langgezochte, de gewenschte kwam.

Spreidt dan uwe kleederen als tapijten op den grond, want hij komt af. Hij, mijn nieuwe wereld, die ik met mijne zonnige liefde ga

[p. 213]

overwarmen, koesteren en doen gedijen tot eenen rozengaarde, onafzienbaar wijd en breed, waar ik zal inwandelen en mij zat ademen aan de dooreenwemelende welriekende walmen, mij in onmacht van genot voelen aan de zacht kittelende, lachende bloemenlippen!...

De lang verwachte ging eindelijk gevonden worden.

Leuven.

Juul Krekel.