Onze Stam. Jaargang 1910

Een Vers,
door Siegfried der Vries.

Nu laugzaam, langzaam, stille-aan,
Met tred, die over wol lijkt gaan,
Een toon, die door 'n zephierwind
Gedragen wordt als moeder's kind....

En stille, traag, nog wijfelend
Alsof zoo bange-twijfelend,
Lijk bloode knaap tot meisje komt
Wen 't binnen-ik geheel verstomt....

Zoo nadert thans van verre heen,
Als zwevend over wijde zeên,
Een louterende glans van poëzie;
En 't wordt alsof ik droome' zie....

- Droomen schouw verwezenlijkt worden,
Waartegen 'k me wist t' omgorden....
In meening zij slechts 'droomen' waren
En geene waarheid konden baren!

Maar vrouwen-leven, meisjes-minnen
Zag ik weer bloeien. Reine zinnen
Zoo stille kruisend mijne paân,
- Mijn weg, waar ik steeds langs moet gaan...

'k Aanschouwde 't mooie van verre weg,
'k Zag 't door een struiken-heg....
Als schoonegestalt door slui'ren omweven,
Als schepen, die hoog in de luchten zweven....

[p. 90]

 

Maar toch, hoe ver ook mij vandaan -

 

Die gloed, lijk stralenbundel van de maan -

 

Ook wist hij mij van verre te bereiken.

 

'k Mocht slechts zien-'k mocht slechts kijken....

 

 

 

Maar ook alleen dat kijken was mij zoet,

 

En slechts alleen dat zien deed goed....

 

En hoog-op voeld' ik weder leven

 

De hoogste macht: de liefde-zegen....

 

 

 

En mijn hart, dat lange zweeg,

 

Langen tijd, van zangen-leeg

 

Treurig, eenzaam, stille klopte....

 

- 'k Wenschte, dat 't voor eeuwig stopte -

 

 

 

Met frisscher, jonger, beter bloed

 

Plots'ling voelde 't zich gevoed....

 

Vurig hamerde 't in mijn borst,

 

En ter lessching van mijn dorst

 

 

 

Ontvlood mijn pen, sinds meenge maand,

 

Dat zij stille, stille staand

 

Haast vergat zij eens verzen schreef,

 

Deez' zang.... waarin ik m'n ziel weergeef!

 

 

 

't Is geen zang van een nieuw leven....

 

't Is maar een lied van vurig streven!

 

'k Zie nu nog slechts aan horizon,

 

Wat 'k wilde, dat ik bereiken kon....

 

 

 

Maar 't komt! Ik smeed me ketsend staal

 

Om sterk te wachten dat ideaal....

 

Met luiden roep, trompetgeschal

 

Echo't en tettert de mare al!

 

 

 

De tijdinge van 't vreugdig gebeuren,

 

Wonnend om alles exotische geuren,

 

Gewordt mij: zoo vaak-ik in droomen aanschouw

 

Dat wat ik o! vurig bezitten wou....

 

 

[p. 91]

 

Zoo na tijden van wachten, van stille staan,

 

Komt wat 'k wenschte langs de baan:

 

Vol liefd', één vreugd, stil geluk....

 

En remt mijn droefenis met plotsen ruk!

 

 

 

Dan, dan.... zijn waarheid mijn droomen,

 

Tot werk'lijkheid is mijn ideaal gekomen....

 

Zoo wacht, zoo beidt.... en denkt eraan:

 

Uw wensch, uw wil.... zal in vervulling gaan....!

 

 

 

Amsterdam, 6 Februari 1910.