Onze Stam. Jaargang 1910

M'n Kopwilg.

I

In 't droppel-dreuplend mager licht der bleeke maan,
- 'n rijpe wond', die uit het lebber-locht-lijf puilt, -
om wrange leed in stilte schreiend, langs de baan
alleenig, staat m'n oude kopwilg; wijl de nacht,
als 't ruischen van 'n malschen regen, eenzaam zuilt.
Hij staat daar, met z'n beendrig lijve, lik zou staan
'n grijze vader, die, te loor, z'n zoon verwacht.

[p. 38]

 

En dikke tranen sijplen langs z'n stoppelbaard

 

en dreuplen, heimlik tikkend op het blaren-kleed,

 

- 'n dor en derve doodendeksel, - nederwaard.

 

Ai stoor hem niet, m'n ouden kopwilg, in z'n leed;

 

Ai stoor hem niet! hij schreit om lang verzwonden dagen,

 

toen om z'n kop het aaiend zomerwindje gleed

 

en in z'n groen geblaart de zangre vogels lagen,

 

O stram en stijf van 't dagen dragen, taaie tronk;

 

ge weent omdat de zon weer aan den einder zonk....

 

Ai ziet ge, ginds, de hol-gekuilde kronkelwegen

 

wegdonk ren in den nevelnacht.... die moet ik gaan....

 

Lik 's zomers hier uw vogel dauwe peerlen dronk,

 

zal ik uw tranen drinken, die m'n ziel, bedegen

 

tot taaie leven, zullen sterken op de baan!

II

Nu staat m'n kopwilg daar, verhakkeld en doorreten,
met uitgestrekt verdorde beendrige armen open,
- 'n grijze vader in verwachtinge verzopen,
in 't stroelend baargeweld. - En huilend langs de spleten
versmoort de moordnaars-wind 'n laatsten reutelzucht
en stopt de lijken-grachten met z'n wolvenklauwen...
Ik dacht de grijze zwangre wolken boetevrouwen;
ze dikke tranen grenen om de teere vrucht,
die ze, onder 't herte warmend, in hun flanken droeg!
Ik heb den grooten nacht doorleefd, als doodenzang
en kermend wee, m'n menschenziele, stervend bang,
doorzuilend, wreed doorpriemde. En 'k zing 'n zegezang...
m'n ziele, zuivre vuurgloed, zeeë-diep en lang,
ik kan 'n gansche wereld in m'n ziel omarmen,
en, - wiegend op de zachte baren, - d'herten warmen
en leven doen, nieuw zonnig leven.

Gij, verwrongen

en stijve kopwilg, uw verdorde en open armen,
weer zullen fleurig groenen en lik zonnebarmen
de liefde-vooglen koestren, aaiend om uw kop
lik voortijds, - tikkel-tokklend zacht, als malsche dauwedrop
m'n ziele zalvend, - zij van wonne en liefde zongen!

Leuven.
Jul Krekel.