Onze Stam. Jaargang 1910

Herfst.

Al bruin en okers, brons en goud,
in zwaai van moegedragen boomen;
weeklagend kreunt de ziel van 't woud,
en nat verdorde blaadren schroomen.

De hemel heeft gestaag geschreid.
De zon in wolken weggedoken,
nu zij van de aarde bloedig scheidt,
heeft zij de kim in brand gestoken.

[p. 37]

 

Al goud de blaadrenval van 't kleed,

 

wen 't woud zijn zwanezang aan 't zingen,

 

de zon, die sterft, door 't lekend leed

 

haar in zijn stervend hart laat dringen.

 

 

 

Herinneringen vroeger jeugd,

 

o blaadrenval, vervlogen droomen.....

 

Ha neen, bij God! - o zonnevreugd,

 

vertoef en blijf me 't hart doorstroomen.

 

 

 

Brussel.

 

Ferdinand Rodenbach.