Onze Stam. Jaargang 1909

Zonsopgang.

Het nachtzwerk drijft den morgen tegemoet.
Een onafzienbaar heir van goden met
Walhalla-kracht ontwaakt en gaat aan Fro,
den schoonen zoon van Nord, ontvangst bereiden,
die, uit de handen van haar vader Wodan,
de jonge Gerda in bezit zal nemen,
waarom Walhalla zich in feesttooi steekt.

Van uit de kim welt óp een trillend goudrag;
goudschitt'ring straalt omhoog en stroomt in 't bad,
waarom de reuzen twisten, wie zich 't eerst
daarin zal werpen, om zich schitt'rend rood

[p. 190]

 

te wasschen. Drakenarmen duwen, worst'len

 

en groeien saâm en grijpen 't vocht en gieten

 

het purper over hoofd en schouders heen,

 

en geven 't door naar 't Westen, immer verder.

 

 

 

En blauwig vloeit de zee van licht dan vol;

 

de reuzenspiegel, voorgehouden aan

 

de wolken-reuzen, die voor 't feest zich tooien!

 

't Weerkaatste beeld doet beterschikken. Wit

 

gewasschen schapenvachten worden óm

 

de noeste ledematen heen geslagen,

 

en Wodans Asaas heir is nu gereed.

 

Alleen nog, waar het welfsel van Walhalla

 

zich zien laat tusschen reuzenhoofden door,

 

plaatst Frigga's zwierge handgreep een topaas,

 

het onvolmaakte beeld van Fro, dat straks,

 

zich schamend om zijne onvolmaaktheid, zich

 

zal gaan verschuilen in het diep azuur.

 

 

 

In 't Oosten wijlt afwachtend Nord; en als

 

hij ziet dat alles reê is, wenkt hij nog

 

een' laatste maal - en slaat een sluier weg -

 

en laat verbaasd staan, over den vermet'le,

 

die Wodan naar de kroon heeft durven steken,

 

al wat aan Asaas woont in 't rijk der luchten.

 

Want Fro is voorbestemd in pracht en macht

 

den ouden God voorbij te streven, op te volgen,

 

te heerschen als zijn erfgenaam, zijn zoon

 

en echtgenoot van jonkvrouw Gerda, die

 

van vreugde straalt bij 't zien, hoe haar aldus

 

wordt toegevoerd de haar beloofde man.

 

Zelfs Dys en Donar wagen 't niet nabij

 

te treden; stellen zich aan 't hoofd van 't heir,

 

en drijven af en laten de verwanten

 

te zaâm alleen. Een glans ligt op 't gelaat

 

van Nord, en Frouwa biedt den bruidschat aan

[p. 191]

 

haar' zuster, zalig liggend in de omhelzing

 

van Fro, haar bruidegom.

 

 

 

En de aarde lacht,

 

de zee stroomt voort, de wolken drijven van

 

de lucht, de gouden zon is opgegaan!

 

 

 

Amsterdam.

 

H.J.C. Lub.