Onze Stam. Jaargang 1909

[p. 181]

[Nummer 6]

Gedichten door S. De Vries.

Weggegaan.

Mijn lief, je bent weer weggegaan
Uit al mijn doorgaand leven...
'k Zie nu nog slechts die lege laan:
't Levenspad mij gegeven...

Voorbij
(Een sonnet).

Lijk na een barschen wintertijd, een lachende lentedag
De droefenis eens komt vervangen, komt doorluchten,
Voor éénen dag maar, om dan weer weg te zuchten
En al de droeve weêren zonder 'n enkelen lach

Wederkeeren, en alles die ééne dag zoo hoopvol zag,
Zoo snakkend naar 't schoone, dat nimmermeer zou vluchten:
Vermeende stadigheid, - 't gevaar bleef toch te duchten
En werd een werkelijkheid - en daarna woei 'r weer wintervlag....

Zoo is mijne liefde... dagekoningin geboren
En dagvorstin gestorven. Nu is die schoone dag voorbij.
't Geluk was kort, mij al te kort beschoren....

[p. 182]

 

Maar evenals die lentedag in dankb're herinnering blijft gloren,

 

Zoo blijft uw beeld, het beeld van mijne liefste-zij,

 

Die 'k weer verloren heb.... mij eeuwig toebehooren!....

Idealen.
I.

Ver... nevelig lijnend
in zwaar slingerende bochten
dompen op en neder groene vlammen...
ééns spitsend vooruit
in helle drake-lijnen
en dan weer trekkend-in:
elastisch-terugge-verend:
ópspitsend in fellen groenen schijn
en inbogend met kleuren flauwer en flauwer...
o! zonnebrand... o! zonnehel
o! zonnevuur-en-vlam...
o! vuur van duivelskunsten...

o! sarrend komen-toe en weg-weer-gaan...

Ik wil zien die vlammen

en voelen die helle straling

en branden me in reuzen-pijnen

en stervend juichen in m'n wonden-smart,

...mocht ik ze maar bereiken...

Ik nader... vlam flitst vooruit...

ik voel de schroeiing,

mijn oogen doen koortsen

[p. 183]

 

en 'k adem hol-heete luchten...

 

Eén schrede nog en ik zal krimpen

 

in vreugde-bloedkleur-pijn...

 

...bereikt...!... Vervloekt...!

 

Nóg niet mijn ziel zich laven kan...

 

- En stervend opgaan

 

in mijn helsche vreugd

 

mag ik nog niet...

 

Elastisch draaikolkt terug de vlam

 

in spitse buiging-in...

 

o! Hellevuur, uw vleeschlijk pijnen

 

mag ik nog niet voelen priemen

 

door dorstende ziele-mijn...

Maar - o! ik wil...

ik wil...

ik zal wel pas na pas,

tred na tred,

voortschrijden...

recht aan

vast aan

op mijn doel...

_* * _*

Recht aan

vast aan

op mijn doel...

_* * _*
Verdoemd... daar schiet weer neder
de groene vlam...

en ik wentel me nog niet,

lovend leven en sterven

in de vlammen...

[p. 184]

 

_* * _*

 

Maar o! ik zal bereiken

 

de groene lokkende brand

 

van mijne idealen...

 

en mij wentelen in de vlammen

 

die schitterend stralen...:

 

 

 

mijn eeuwig levende...

 

mijn eeuwig juichende,

 

die alléénen van mijn ziel...:

 

die heilig-ware: mijn, mijn idealen...!

Lentebosch.

Ontluikende glorie, belovende pracht,
Puurversche sappen, wassende kracht,
Groenende blâren, rijzende stam....
Zoo was 't bosch, toen de lente er kwam!....

Aromende luchten, lenteweer zacht,
Spitsende grassen, bloempje, dat lacht,
Zingende vog'len, goudreine lucht....
Zoo is 't bosch.... vol lentegerucht!

Lente der liefde: ontluikende min;
Liefde der lente: ik kussende win....
Glorierijk woud, dat koozen wacht;
Zoo prijkt het bosch in lentedracht!

Na wandeling.

Ik mocht wandelen in wondere tuinen
Waar lentelucht aâmde alom....

[p. 185]

 

Ik zag wiegen er groenende kruinen

 

Van boomen, die stonden daar stom.

 

..................

 

Ik ging er in zwijgende liefde;

 

Mijn oogen, die spraken zoo veel....

 

_* * _*

 

Te zwijgen - en toch te begrijpen:

 

Hart en oogen zeggen zoo veel...

 

_* * _*

 

Ik vermeen een vriendin heb 'k gevonden....

 

- O! de lach die zegt zoo veel... -

 

_* * _*

 

Maar de woorden, die wij er spraken....

 

Die zeiden mij nog zooveel meer!

Meisje.

Langs straten zag ik je pasjes gaan,
Voor menige winkel bleef je-er staan....
En keek naar je begeeren.
Ik vond je lief: aanminnig kind
En heb toen even je bemind:
Je was toen mijn begeeren....

En toen.... ja toen, maar even....:
Nam je-een plaatsje-in in mijn leven!....

Amsterdam.
S. de Vries.