|
| |
Gedichten van Julius Krekel.
De pikker.
Uit 't Oosten kuilde walmend 't jonge licht.
Met de ochtendzon, die zond heur koel-frissche a lem
de weiden om en 't rijpend korenveld.
't Was Oogst. En zinderend klonk het kloppen van
den pikker, zoevend op het stijve staal,
met forsch geweld, tot 't blinkend-scherpe stond.
Dan sprong hij op en bond z'n rieme strakker
om 't ijzren lijf; de mouwen opgesloofd;
de bruine taai-gespierde armen over
de heupen spannend, mat z'n fonkelende oog
de wijde gouden zee. De zware halmen,
die zongen in hun baard 'n ruischend lied,
al wiegewagen op de gele stalen.
De schuren vol; 'n rijkdom in 't verschiet!
En prevelend sloeg hij de oogen naar den hemel.
- Plots schoot 'n leeuwerk lierelauwend in
de lauwe lucht - en met z'n eeltig hand
'n kruise slaande, greep hij moedig naar
z'n glinsterend staal, en met 'n kloeken zwaai,
zwong hij de pik, die krakend sneed en schoor...
en reuzelend viel het graan tot dikke schoven.
| |
| |
De zonne gloeide tot 'n laaie gloed,
die brandend beet des pikkers rug in bloed.
De leeuwerk met z'n zingen was verdwenen
en lag te plodderen in de frissche koelte
der groenen linde, langs het kabbelend water.
Doodstil was 't hier en onder 't zongebran
met heeten stralendrang lag 't al te braden.
Alleen 't venijnig hakken brak de stilte
wi 't reutelend nare zuchten in den dood.
De pikker stond te zweeten dikke droppels,
die van z'n heele lijf en wezen lekten.
Hij spoelde met ne teug de schorre keel,
en voort aan 't pikken. De zonne zal hij tarden!
Zij had pijlrechte boven hem staan branden,
z'n lijve stuk gebeten, droog gezogen;
nu ging ze westwaarts zakken en heur dompelen
heur baden in de wester-waterwolken;
wijl purperen dampen stegen aan den einder.
Dan zat ze daar te lachen 't wezen rood
van 't bloed dat ze uit de ruggen had gezogen.
De pikker had gewrocht. De dag liep 't einde.
Allééne stond hij daar en fier voldaan,
met forsch-gespierde armen over d'heupen,
bekeek hij 't afgedane werk. De schoven,
ze lagen daar, met honderden, als lijken
op 't slagveld, na den strijd. Hij was de held,
die nu alleene stond, als meester op het veld.
Dan miek hij met de roode en blauwe korenbloemen
n mei, en stak hem zegevierend op z'n hoed.
En met de pik geschouderd, zingend, dat de velden
weerklonken van z'n lied, zoo trok hij blij gezind,
naar 't dorpken, rusten bij z'n vrouw en teeder kind!
| |
| |
| |
Ai laat mij...
Ai! laat mij in uw flonkerende oogen staren,
als zilver-luide zachte flikker-sterren,
die vonken aan de diepblauw avondlocht.
Waaruit er zuiver-witte stralen dreuplen
zoet-zalvend in m'n hert, als morgendauw,
koel-frisch, m'n nuchtre longen vol gesnoven.
Ik voel 'n welzijn door m'n ziele zuilen,
'n waas van wonne en rust in 't herte kuilen!
Ai! laat mij in uw flonkerende oogen staren!
want 'k hoor dan als 'n zilvrig zanggeruisch,
van teere vingren tokklend op citharen.
En zoet gewiegeld lik de lindeblaren
in 't suizende avondkoeltje, deint m'n ziel
als 'k in uw flonkerende oogen zit te staren!
| |
Alleenigheid.
Alleene, moedermensch alleen op aarde!
En rondom mij kraait 't al z'n liefde uit;
Het vinkenpaar stoeit koozend in de struiken
en zangrig streelt het windje 't schettrend groen,
dat naar de zonne lonkt, de zomerbruid!
En ik ben moederziel alleen op aarde!
Ook als bij nacht de zilvren mane schingt
en weer, al neurien, 't avondkoeltje streelend
de bloemenknopkes toe, in slape zoent
en deinend over 't loof 'n ‘ave’ zingt.
| |
| |
En ik blijf zitten, moedermensch alleene!
En weeker nog dan 't zure korstje brood
dat 'k, hier alleen gezeten, sop in 't zilt
getraan, verweekt m'n hert, smelt in m'n boezem,
lik 't dauwedropken in het morgenrood.
Aï, brobbelt, warme beekjes uit m'n hitsige oogen,
en prangt mij vaster in uw armen, duistre nacht,
want 'k min u, stille vriend van mijn alleenigheid!
Houd op m'n graf - in heimlijk klagend zuilgezang,
als al dàt levend, moe geliefkoosd, slaapt - de wacht!
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd