Onze Kunst. Jaargang 17

[p. 139]

Kunstberichten van onze eigen correspondenten

Tentoonstellingen

Den Haag

Tentoonstelling Piet van Wyngaerdt (kunsthandel Walrecht)

Zonder veel te winnen heeft menig schilder belust op moderniteit, reeds verkregens weggeworpen; ook in de kunst is het spreekwoord der oude schoenen van kracht. Hier is nu de schilder Piet van Wyngaerdt, die goede dingen vroeger heeft gemaakt. Verfijning echter, stofuitdrukking, gooi ze overboord!

En nu komt de schilder met kleurbrokken aandragen, met stillevens en landschappen geheel en al opgebouwd uit nieuwe principen en waarin alles eenmaal door dezen schilder verkregen, eenvoudig werd verbeurd verklaard. Of het nu een boerenhuizinge is, die wij zien, of een vaas waarin een bloem staat, het is voor den schilder, qua stofuitdrukking, hetzelfde. Kleur wenscht hij te geven en een strenge, statige verdeeling van verschillende plans. Verder gaat zijn verlangen niet en verder komt hij dan ook geenszins. Is het dan wonder, dat wij bij deze beperkte opvatting van schilderkunst inderdaad ook zeer beperkt genieten. Intusschen, ja, in zijn coloriet bereikt van Wyngaerdt wel eens wat. Hij vindt in zijn groenen menigmaal een tragisch accent, weet het wit suggestief en krachtig te doen spreken. Als geheel zelfs geeft deze tentoonstelling van het gezamenlijk werk wel een beeld van den kunstenaar. Somberheid, een drukkend pessimisme maakt zich van dit alles los. In zooverre is dus het geven van een indruk bereikt.

Goedvriend (Haagsche kunstkring)

Dwalend was hij lang, deze Gelderschman. Hij begon in zijn landstreek, in het terrein der Geldersche bosschen. Daar diep binnenin vond hij de verrassingen, die het onderwerp zouden worden van zijn eerste schilderwerk. De paddestoelen-stillevens, dat soms kleine landschappen werden, bleven langen tijd het uitsluitende genre, waarin Goedvriend zich uitte. De Haagsche School liet dezen schilder onberoerd, het luminisme ontlokte hem enkele stillevens (potten met geraniums) en ook eenige knappe landschappen (riviergezichten). Nog vooraf ging een periode, waarin hij grauwe, soms grijze oude stadsbeelden weergaf. Heel het leven van den schilder is afkeerigheid van het alledaagsche en van de voor onze oogen levende kleur. Onmacht vooral, daar iets moois, iets eigens en fijns van te maken. Hier, op een tentoonstelling van leden van den Haagschen Kunstkring, komt de schilder met een directe navolging naar Van Konijnenburg. Van het werk der leden dat daar hangt, is dit van Goedvriend mede van het belangrijkste. Hij geeft er den strijd tusschen een slang en een hert, breed aanschouwd en weergegeven in de algemeene strekking van het symbool. Van Konijnenburg schildert zulk een onderwerp, kleurloos in een of andere vergebleven grijze of bruine tint. Goedvriend gaf er het schitterende coloriet aan uit zijn paddestoelentijd. Opmerkelijk is het doek, doch hoe zal de schilder, voortgaand in dit genre, nieuws en eigens vinden?

ALBERTINE DE HAAS.