Onze historie in woord en beeld

[p. 94]

XXIII. Onze verlossing.
1813.

Wat blij gejuich verwelkomt u aan 't strand,
Oranje, bij uw komst in Nederland.

Oranjes terugkomst.

HET is 30 November 1813. Langs het strand en op de duinen te Scheveningen staat het zwart van menschen. Allen turen in zee en wachten op het schip, dat den zoon van onzen laatsten Stadhouder weer naar 't vaderland brengen zal.

Ha! Daar is het reeds. De Prins gaat met eenige heeren in een sloep en weinige oogenblikken later staat hij op den vasten wal. Welk eene vreugde!

Oranje is ons teruggegeven!
Verbroken is het juk der schand
Eu weer mag Nederland
Als vrije Staat herleven.

[p. 95]

Nu stapt de Prins in een open rijtuig en zoo rijdt hij te midden van eene juichende menigte naar 's-Gravenhage.

De Prins naar 's-Gravenhage.

Maar waren de Franschen dan al weg? Neen, zoover was het nog niet, maar toch had Napoleons macht een geduchten knak gekregen. In 1812 was hij met een leger van 600.000 man Rusland binnengetrokken. Tweemaal had hij de Russen verslagen en eindelijk het verlaten Moskou bezet. De Russen hadden echter hunne oude hoofdstad in brand gestoken, waardoor de trotsche Keizer tot den terugtocht genoodzaakt was.

[p. 96]

Onderweg bezweken zijne soldaten bij duizenden door honger en koude, terwijl zij onophoudelijk door de Kozakken werden achtervolgd.

Deze kloeke Russische ruiters kwamen ook naar ons land en hielpen dapper mee om de Franschen van hier te verdrijven.

De Kozakken.

Zoo was dan het dierbaar vaderland weer vrij.

Holland groeit weer,
Holland bloeit weer,
Hollands naam is weer hersteld.
Holland, uit zijn stof verrezen,
Zal opnieuw ons Holland wezen,

[p. 97]

zong onze groote dichter Bilderdijk. Prins Willem werd onder den naam van Koning Willem I tot Souverein Vorst verheven en het scheen wel, dat ons land een gelukkige toekomst tegemoet ging. Nauwelijks echter was een jaar voorbijgegaan of we moesten opnieuw naar de wapenen grijpen om te strijden tegen Napoleon. Wel had de werelddwinger zijne kroon verloren en was hij op het eiland Elba gevangen gezet, maar op zekeren dag wist hij met 1100 soldaten te ontsnappen. Welk een schrik!

De leeuw was uit zijn kooi gekropen.
Europa stond versteld!

In een ommezien was Napoleon weer te Parijs en evenals vroeger Keizer der Franschen. Opnieuw trok hij het zwaard uit de scheede om zoo mogelijk de verloren macht te herwinnen.

Reeds in Juni 1815 viel hij aan het hoofd van een groot leger in België. In de velden van Waterloo streed hij tegen de vereenigde Engelschen en Nederlanders. Onze troepen werden aangevoerd door den oudsten zoon des Konings.

De Prins weggedragen.

De Kroonprins voert zijne benden met bewonderenswaardige dapperheid den vijand tegemoet. Plotseling echter treft hem een kogel in den

[p. 98]

linkerschouder. Uitgeput door bloedverlies zijgt de held neder en wordt van 't slagveld gedragen.

Tot laat in den avond duurt het slaggewoel voort. Onze troepen verdedigen zich met ongeëvenaarden moed. Toch begint eindelijk de kans hachelijk voor ons te staan en onze soldaten vreezen, dat zij zullen moeten bezwijken. Gelukkig, op dat beslissend oogenblik komen de Pruisen onze afgematte benden ter hulp en nu slaat het Fransche leger in wanorde op de vlucht.

Slag bij Waterloo.

Thans was het voor goed gedaan met Napoleons macht. Europa, en daarmee ook ons vaderland, was van den geweldenaar bevrijd.

In de velden van Waterloo is later een gedenkteeken opgericht ter herinnering aan deze heugelijke gebeurtenis.