Onze historie in woord en beeld

[p. 5]

II. Heidendom en Christendom.
600-900.

In den nacht van blinde dweepzucht is een heillicht opgegaan.
Vrome mannen, kloek en ijvrig, brengen 't woord des vredes aan.

Willebrord op Walcheren.

ZES eeuwen na de geboorte van Christus waren de bewoners van ons vaderland nog altijd heidenen. Toen echter kwamen hier zendelingen om hun het Evangelie te brengen. Een der meest beroemde was de vrome bisschop Willebrord.

In het jaar 695 vernielde hij op het eiland Walcheren een beeld van Wodan, den voornaamsten afgod onzer heidensche voorouders. In woede hierover ontstoken, bracht een der omstanders hem een slag toe, zoo hevig, dat de Bisschop bedwelmd ter aarde stortte en het bloed uit eene gapende wonde vloeide.

[p. 6]

Zoodra hij hersteld was, trok Willebrord, door zijne medehelpers

Radboud weigert den doop.

vergezeld, opnieuw het land door, verkondigde het Evangelie en stichtte verscheidene kerken. Jammer, dat hij voortdurend werd tegengewerkt door den Frieschen koning Radboud, die hardnekkig aan het heidendom vasthield.

Eens beloofde deze Vorst het Christendom aan te nemen. Toen het evenwel op de vervulling zijner belofte aankwam, brak hij zijn woord en weigerde, gedoopt te worden.

Zooals met Radboud, was het met de meeste Friezen; zij wilden niet naar de zendelingen luisteren.

Toch zouden zij niet altijd heidenen

Karel de Groote.

blijven. Zij werden overwonnen door een machtig koning, Kavel den Grooten genaamd. Zie hem hier met de kroon op het hoofd en het zwaard in de hand. Dat zwaard wist hij goed te hanteeren. Of de Friezen wilden of niet, zij moesten zich aan hem onderwerpen en het heidendom laten varen.

Niet slechts de Friezen, ook vele andere volken moesten zwichten voor den machtigen Karel, die in het jaar 800 zelfs de keizerskroon verwierf.

Doch niet alleen op het oorlogsveld was Karel groot; bovenal muntte hij uit in werken des vredes en ijverde hij voor de uitbreiding van het Christendom.

[p. 7]

Karel begreep, dat zijne onderdanen zeer onwetend waren. Daarom

Karel in de School.

liet hij voor hen scholen en kerken bouwen. Nu en dan ging hij enkele scholen bezoeken om te zien of alles goed ging.

Dan plaatste hij de vlijtige leerlingen aan zijn rechter-, de luie kinderen aan zijn linkerhand. De ijverige knapen prees hij om hun goed gedrag, maar de anderen kregen eene ernstige vermaning van den Keizer.

[p. 8]

Jammer dat Karels werk geen stand hield.

De Noormannen.

Na zijn dood kwamen hier woeste zeeroovers uit het Noorden. Deze ruwe mannen waagden zich met hunne drakenschepen op de Noordzee en voeren onbevreesd onze rivieren op. Aan land gekomen, staken zij steden en dorpen in brand en vermoordden de arme inwoners.

Op de breede Noordzeebaren zwierf des Noormans oorlogsvloot,
Schrik verzelde zijn banieren; roof, verwoesting, brand en dood.

In de negende eeuw regeerde over een groot deel van ons land een Noorman, Godfried geheeten. Hij was een wreedaard, die zijne onderdanen onderdrukte. Zelfs beval hij, dat niemand zich op weg mocht vertoonen, zonder een strop van boomschors om den hals.

Was het wonder, dat de landzaten dagelijks smeekten: ‘Heere, verlos ons van de Noormannen?’ En God hoorde dat gebed. Eindelijk bleven de Noormannen weg.