Onze historie in woord en beeld

[p. I]

Onze historie

[p. II]

[p. 1]

I. De Batavieren.
100 vóór Chr. - 400 na Chr.

Woning van een Batavier.

WAT een wonderlijk huisje is dat! 't Lijkt wel een bijenkorf; maar neen, daar is het te groot voor. Mooi is het niet; er zijn niet eens ramen in; evenmin eene deur of een schoorsteen. Dan is ons huis heel wat beter ingericht, zegt gij. Dat wil ik graag gelooven. De

[p. 2]

menschen zijn tegenwoordig veel knapper in het huizen bouwen dan twee duizend jaar geleden. Toen woonden in ons land de Batavieren;

Een Batavier in zijn schuitje.

zij waren de eerste bewoners en moesten zich met zulke gebrekkige woningen behelpen.

Dat hinderde echter weinig, want een Batavier was zelden thuis. Nu eens voer hij in zijn schuitje de rivier op om visch te vangen, dan weer ging hij in het bosch ter jacht op wilde stieren, beren of wolven. Voor zulke woeste dieren was hij volstrekt niet bang, want vrees kende hij niet.

Nooit was hij meer in zijn schik dan wanneer hij kon oorlogvoeren. Op zijn linkerarm droeg hij dan zijn groot schild, terwijl hij in de

Een Batavier met boog en speer.

rechterhand een speer

Een Batavier met schild en speer.

hield, waarmee hij den vijand te lijf ging.

Kwam hij om in den strijd, dan zou hij, naar hij meende, in Walhalla, het schoon paleis der goden, komen en daar bier drinken uit de schedels zijner verslagen vijanden.

In dit vooruitzicht ging hij onverschrokken den vijand tegemoet.

Ook de Batavieren, die hier onder dezen grooten eikenboom in

[p. 3]

het woud een gastmaal hebben

Het Gastmaal.

aangericht, kennen geene vrees voor den dood. Dat vernemen wij wel, als wij luisteren naar de opgewonden taal, die zij voeren. Nadat zij overvloedig hebben gegeten en gedronken, spreken zij er over om oorlog te gaan voeren tegen een machtig volk, de Romeinen geheeten. Die Romeinen hebben hen al jaren lang gekweld en onderdrukt. Eindelijk kunnen de Batavieren dat niet langer uitstaan en zullen zij eens beproeven, de vreemde indringers te verjagen. Zoo heel gemakkelijk zal dat niet gaan, want de Romeinen hebben helmen op het hoofd en zijn gewapend met

Een Romein.

koperen schilden en geduchte zwaarden.

Daarom begrijpen de Batavieren wel, dat zij hulp noodig hebben en sluiten een verbond met de andere bewoners van ons land.

De Friezen, die in 't Noorden en de Kaninefaten, die aan het strand der zee wonen, zijn bereid hen te helpen.

Ja, ook vele stamgenooten uit Duitschland willen hen bijstaan om met verêende krachten de Romeinen te overvallen en te verdrijven.

[p. 4]

De dapperste der dapperen - de jeugdige Brinio - wordt tot aanvoerder gekozen en op een schild rondgedragen.

Brinio op het Schild.

De jonge held is vol moed en zegt:

Geen mes of schaar, die 't hoofd mij raakt,
Eer 't vaderland is vrij gemaakt.

En toch werd het vaderland niet vrij. Weldra kwam een geducht Romeinsch leger aanrukken om den opstand te dempen. Tegen die overmacht waren de Batavieren niet bestand. Zij verloren den strijd en de Romeinen bleven hier nog lang heeren en meesters. Eerst twee eeuwen later moesten zij ons land verlaten, toen de Franken en Saksers zich in Nederland kwamen vestigen.