Onze Eeuw. Jaargang 24

[p. 263]

Verzen
Van Nan Copijn.

Nu vaart de machtige herfst door de landen,

Bloedroode vaandels, banieren van goud,

Blaakt hij van strijdlust, tart zijn vijanden

Dronken van kleuren, jong en toch oud.

In wilde glorie weet hij zijn sterven

In nevelsluiers verglijden ten dood,

Maar hij wil lachend den hemel verwerven

Lachende lijden, weemoedig maar groot.

Onoverwinnelijk, ten einde toe strijden

Sterk en in schoonheid onder te gaan,

Mocht zoo mijn ziel ook zich louterend bevrijden

Van alle schijn, in een wereld van waan.

[p. 264]

Vroege sneeuw in Bosch aan Zee.

 

In de helwitte wildernis ben ik gegaan,

 

Heb het sprookje betreden

 

in een stille vervoering; roerloos gestaan

 

En gebeden.........

 

 

 

Tusschen sneeuwzware duinen en bergen van licht

 

Een vallei als de graal

 

voor het machtige heilige zonnegezicht,

 

Een roomblanke schaal.

 

 

 

Ginds de grijze verparelde slapende zee

 

Met het schuim van den hemel als zoom,

 

Wiegt de meeuwen, de zilvren, deinende mee

 

in haar droom.

 

 

 

En de zon als verblind met gesluierd gelaat

 

komt de aard' tegemoet,

 

Een moment met een lach streelt haar blanke gewaad,

 

En sterft in dampigen gloed.

 

 

 

En boven dien wonderen zilveren droom,

 

Daar zeilen uit 't west,

 

Loom wiekend de reigers als gulzig naar schoon,

 

Naar 't sneeuwige nest.