Onze Eeuw. Jaargang 24

[p. 265]

Gedichten
Van C. Loeff.

Door gouden reeks zich schakelende dagen,

Wier stralend snoer mijn lichte leven is,

Voer 'k met mij steeds het doffe, stille knagen

Van nimmermoede pijn om het gemis

Van ééne vreugd; een onbevredigd vragen

En duist'ren drang naar weelde, die ik gis;

Begeerten, tot vervulling nooit voldragen,

Die 't hart bezwaren met haar duisternis.

Zooals een vogel, die op stille vlerken

Voort-drijvend, zwart is tegen lichte lucht,

Doellooze zwerver, zwevend op zijn sterke

Wijduit-gespreide, schaduw-duistre vlucht,

Draag ik mijn hart door 's levens lichte perken,

Verdonkerd door een nooit vervulde zucht.

[p. 266]

Het lied.

 

Wat weet ik dan wat waardelooze woorden,

 

Tot plots een kracht hun leege rust verschrikt,

 

Hen naar hun wezen zeker wetend wikt,

 

De losse klanken bindend tot accoorden.

 

 

 

Zoo wordt een lied! Wat nauw zichzelf behoorde,

 

't Verworpen woord, tot regelen geschikt,

 

Met vaste rythmen wonderlijk omstrikt,

 

Werd zang, die mijn verwonderd hart bekoorde.

 

 

 

Zoo staat een woud van roerelooze pijnen

 

Tot over zijne rust een windvlaag vaart,

 

 

 

En in de stilt van 't starre zonneschijnen

 

Onrustig over stugge toppen waart,

 

 

 

Die voor dien druk in breede golven deinen,

 

Dat vol een sluim'rend lied zich openbaart.

[p. 267]

Glimlach.

 

Gaat gij reeds nu ontwaken

 

Hoewel 't nog donker is:

 

Gij zult uw morgen maken

 

Slechts tot één groot gemis

 

Aan licht en zon. Verheugde

 

U ooit de somb're nacht?

 

Voor een volkomen vreugde

 

Dient nog een wijl gewacht.

 

Ik zie uw oogleên trillen:

 

Zullen zij opengaan?

 

Gij kunt het toch niet willen:

 

Nog breekt de dag niet aan.

 

De morgen zal u wekken

 

Met stralend zonnelicht,

 

Dat wond'ren zal ontdekken

 

Waar gij uw oogen richt.

 

 

 

Niets heeft zich hier bewogen;

 

Toch werd uw rust gestoord;

 

Zien uw gesloten oogen

 

Een mij verborgen oord?

 

Ik zie een glimlach spelen

 

Om uwen stillen mond,

 

Onmachtig te verhelen

 

De vreugd, die g' ondervond.

 

 

 

De glimlach gaat verloren;

 

Uw slaap is weer gerust;

 

Zaagt gij den morgen gloren

 

Aan droomlands vage kust?

 

Zoo trilt soms een voorspelling

 

Van Lente in de lucht

 

En wordt de Winterkwelling

 

Glimlach om haar gerucht.