Onze Eeuw. Jaargang 24

[p. 191]

Verzen
Van Josef Cohen.

Van den anderen oever van den wijden stroom
Heeft een stem geklonken.
De stormwind woei, de nacht was duister,
Maar zoo zeker als ik weet,
Dat mijn hart klopt, zoo voel ik,
Dat jij me hebt geroepen
Uit de verte, uit den nevel.

De wegen van het land leiden naar de groote stad,
Zoo komen al je gedachten in mijn hart te saam.

Alle dagen denk ik aan den nacht
Van droomen en wolken en zoelen wind.
In geen enkele hoeve brandde nog licht,
Wij waren alleen op het wijde veld.

[p. 192]

 

De stad in de verte was een rossige vlam

 

Aan den horizon.

 

Het warme land hield ons in zijn armen

 

En deed ons droomen...... elkander bedwelmen......

Als ik alles zeggen zou,
Wat in mijn hart verscholen is,
De menschen zouden zich van me wenden,
En eenzaam zou ik zijn als een gevangene
Achter den muur van het leven.

Welke begeerten heb ik verzwegen,
En hoeveel stille zonden
Hebben mijn bloed besmet
En toch...... dit arme hart
Zoekt de schoonheid eiken dag.

De sleedoorn bloeide. De zeelt was aan het paren
Spattend tegen den oever van het meer.

De jonge zomer

Verliefde droomer

Trok over de wereld. De merel floot.

Geur van linde, geur van linde, wat wekt ge heimwee
Naar de jonge liefde en de verlangende droomen,
Kan ooit voor hem, die eens heeft liefgehad

Liefde wederkomen?