Onze Eeuw. Jaargang 24

[p. 186]

Verzen
Van W. de Mérode.

Weer ging de dood ons stille huis voorbij
En groette als een bekende en zag nog lang
Glimlachend naar onze open ramen om.
Wij knikten, enkel aandacht voor elkaar.
Alleen het glanzen van uw lach werd heller
En onbeweeglijk stond in uwe oogen
Het licht, alsof het, tartend, stolde; vast
Was uwe greep om het onstuimig kloppen
Van mijne handen, en het angstig bloed
Deinde tot rust in regelmatig golven.
En week van deernis klonk uw warme stem:
‘Hoe schrikt gij voor de schaduw van het leven?’

[p. 187]

 

Reegnen de sterren smeltend uit den hemel?

 

Spatten komeeten laaiend uit elkaar?

 

Mat-gouden stralen vallen, sierlijk boogend,

 

Of uit den hemel men Gods kostbren wijn

 

Naar opgeheven donkre bekers goot,

 

Die volgeschonken, met een kop van schuim

 

Even opsproeiend glinstren, melkig goud.

 

Er is groot vuurwerk en men lacht vermaakt

 

Om dezen namaak-wereldondergang.

 

Ik zit geslagen, en ik denk aan u.

 

En over 't kalme donker van mijn denken

 

Rijst uw gelaat, zoo jong en smetteloos,

 

Gelijk de maan, die, groot en donkergouden,

 

Glijdt door de hooge blauwten van den nacht

 

Boven der menschen machtloos doovend licht.

Met minnen hebt gij mijn gemoed gewond!
O lief, ik heb alleen naar u gezocht.
Jarenlang volgde ik 't dwalen uwer voeten,
Of gij u eindlijk naar mij wenden zoudt.
O, de oogen toe, mijn hoofd te mogen leggen
Aan uwe knieën, en uw hand te voelen,
Die als een windje warm van zonneschijn,
Even het uiterste van 't haar beweegt.
O, naar uw mededoogend aangezicht
Te mogen opzien, in een stom verwachten,
Dat het beschaduwd hoekje van uw mond
Heel langzaam licht wordt, en uw lach ontbloeit,
Die is voor mij, die is voor mij alleen.