Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 379]

Verzen
Van Jan J. Zeldenthuis

October-avond

Kinderen spelen in den laten avond;
Hun kreet klinkt, - door de stille schemering
Over mijn eenzaamheid, - moe en gehavend,
Sinds droefgeestige maan zacht rijzen ging.

October, October. Herfst-gebladert
Dwaalt langs de wegen, aan vreugden leeg;
Door de twijgen der vrome berken nadert
De Rust, de Zanger, die ten zomer zweeg.

De kinder-stemmen, zij worden al zwakker,
Zij dwalen ver van de vertrouwde straat;
In de platanen wordt de wind weer wakker,
Hoog zingt het licht, dat even trillen gaat.

Nu is alles stil. De straat en de boomen
Zijn slechts een deel van dit October-feest:
Herfst is vanavond in mijn Ziel gekomen,
Die nooit in vreugd zóó eenzaam is geweest.....

[p. 380]

November-namiddag

 

De heem'len zijn gebouwd van wolken, zwaar,

 

Diep-dreunend blauw voor kleurloos-effen grijs,

 

Boven de huizen tastend naar elkaar,

 

En dan traag-varend naar de kimme op reis.

 

 

 

De stad is klein, der grachten voor' is vlak,

 

De huizen zijn der wolken fundament,

 

Het oude rood van menig pannen-dak

 

Is nu zoo diep, dat niemand dit herkent.

 

 

 

De zon is met het goud geblaert vergaan,

 

De late middag voelt de strenge wil

 

Van deez' November dreigend naast zich staan,

 

En wordt ten regen triest, deemoedig stil.

 

 

 

Dit is het einde van Octobers feest,

 

Het donker blauw schuift onafwendbaar voor

 

De klare lucht, die 't schoonst daar is geweest:

 

Dit is het eind': die diepte gaat teloor......