Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 243]

Verzen
Van Morie Metz-Koning.

Rozenomkranste illusie, goud-gelokt,
Klopte aan mijn deur: heur oogen zag ik in
Door Toovermacht gebroken boog mijn zin
Willoos waar Schijn zich Eeuwigheden jokt.
Illusie zong: O, menschenkind, bemin!
Ga, neem en geef waar het geluk u lokt.
Wees weerloos, waar genot op golven schuimgevlokt,
U draagt en drijft het gouden zonlicht in.
Illusie zong en willoos in heur wil
Dreef op de zee waar Venus eens verrees
Mijn menschenziel - Tot ziende in groote vrees
Ontwaakte in mij wat eeuwig is en stil.
En in die eeuwge stilte opeens ontstaan,
Zagen mij Christus' oogen vragend aan.

[p. 244]

Eenzaamheid.

 

O, eenzaamheid! O, aetherbleeke vlam

 

Die ongezien der menschen zijn verteert:

 

Ik heb mij niet meer van u af gekeerd

 

Nadat de laatste feestnacht me overkwam.

 

 

 

O, eenzaamheid, ik heb mij niet geweerd,

 

Wanneer uw gulzigheid mij alles nam.

 

Wanneer het beste en liefste u niet ontkwam

 

Totdat in leegte 't al was weggeteerd.

 

 

 

O, eenzaamheid, meedoogenlooze brand

 

Die al maar dieper, al maar breeder vreet;

 

Liefde en geluk en eindlijk zelfs het leed

 

Als nutteloos uit uwen kring verbant:

 

Mij zijt gij een Verlossingsgod geweest;

 

Want uit uw asch verrees bevrijd mijn geest.

[p. 245]

Ontstegen lente.

 

Een vogel fluit; de buien zijn voorbij.

 

In zonlicht juicht de breed-gezwollen stroom.

 

Nu zijn der menschen oogen blij en vroom

 

Bij 't voelen van een lieflijker getij.

 

 

 

De zuiderzoelte kust de leden loom.

 

O, zaligheid van de avond, als gevlei

 

Van rozegeur gelooven in ons lei

 

Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom.

 

 

 

O, wreede lente, o, zware kruisiging!

 

Voor wie der kleinen liefde niet ontsteeg,

 

En eenzaam is; uw lieflijk aanzijn leeg

 

Gelijk een schrijnend afzijn onderging.

 

O, lente, die in god-geluk omving

 

Hem die uit Zich tot Zich bevrijding kreeg!

[p. 246]

Storm.

 

Loei aan, o, wind! en wuif niet uit het Zuiden

 

Met teere trekjes rond mijn rustloos hoofd;

 

Maar wakker aan: het vuur dat nooit verdooft

 

Met sterken drang van stoere stormgeluiden.

 

 

 

De mensch die scheppen wil, hij hoort het luiden

 

Der eeuwigheid boven wat Schijn belooft.

 

En wat kan hem, die in zichzelf gelooft

 

Het zoet gedoe van 't slapelied beduiden?

 

 

 

Loei aan! en wek in mij der vlammen kracht.

 

Uit vuur heeft God de werelden geschapen.

 

Help mij mijn hoogste krachten samenrapen.

 

Wat baat de rust vóór alles is volbracht?

 

Wie met zichzelven om Zichzelven strijdt

 

Hij kent géén rust dan de eeuwge rustloosheid.