Onze Eeuw. Jaargang 23

[p. 103]

Verzen
Van August Heyting.

Laat ons door foreesten gaan
In de zon en in de maan,
In de schaduw en in 't licht,
Langs het pad, van lovers dicht.

Waar het vlietend waterdal
Schuimsel vangt met zacht geschal
En men nauwliks op de tred
Van een glurend nimfje let.

Is het lachen of geruis?
Is het adem, windgesuis,
Dat mij plagend in de hals
Rijmen inblaast jong en mals?

In het schuddend loverdak
Kirt op een onzichtbre tak
't Ringelduifje, zoet en zot
Als een geest, die met ons spot.

Peinzende muziek geleidt
Ons in 't wandlen al de tijd
Als een oceaanse gloed
Waar ons hart in ebt en vloedt.

[p. 104]

 

Vogelkelen zingen hel

 

Als een onverpoosde schel;

 

Stemmen zijn het onverwacht

 

Van onze eigene gedacht.

 

 

 

Door de dunne twijgen ziet

 

Men de vochtige sylphied,

 

Die zich met haar straalgewaad

 

In de bronne heeft gebaad.

 

 

 

Vonken trillen in hun glans,

 

Alles doet een stille dans

 

Met een wisselende kleur

 

En dooreen geplengde geur.

 

 

 

Geestig slingert zich het pad

 

Door beweeglik ander blad,

 

Struik en boom zijn even mooi,

 

Ieder koos zijn eigen tooi.

 

 

 

In het samenstemmend lied

 

Mengt zich soms een hemels riet,

 

Dat met zoemend goud-insekt

 

Onze geest naar buiten trekt.

 

 

 

't Zij de middaggloed regeert

 

En het helder kennen eert,

 

't Zij het mysterieus gebed

 

Van de maan zijn schijnsel zet:

 

 

 

Door het neergesprankeld licht

 

Zweven we als een rijk gedicht,

 

Ziel en zinnen aangedaan,

 

Laat ons door foreesten gaan.